Terwijl de rest van Rotterdam het rustig aan doet, is Le Vagabond zondagavond volgestroomd voor de EP presentatie van Bloomfield.
In een ontspannen sfeer beginnen de jongens om iets over negenen te spelen. Het openingsnummer heet ‘All for nothing’. Melancholiek vormt de kern van het nummer. Intens poëtisch zingt zanger Ilja Edwards zich zuiver door het nummer. Het tweede nummer “Because of you” is een nieuw liedje dat niet op de EP staat. Het begint rustig en bouwt zich op. Ogen dicht. Bloomfield weet wat de zondagavond nodig heeft. Sereniteit tegen de kater van de avond ervoor.
Bloomfield bestaat inmiddels drie en een half jaar. Het hart van de band vormen Sander Spoorendonk (bass), Chris Dietzel (gitaar) en Ilja Edwards (vocals). Sinds kort aangevuld met vaste drummer Jan Willem Kramer, die onlangs een motorongeluk heeft gehad en vanavond met een arm en een been in het gips drumt.
Ilja verteld: “De naam Bloomfield is bij toeval ontstaan. Chris liep er toevallig tegen aan op het internet. Chris en ik schrijven de muziek. Soms kom ik met een opzet voor een liedje, dan weer komt Chris met een akkoordschema, waar we een nummer omheen bouwen. De teksten worden door mij geschreven. Inspiratie haal ik uit het dagelijks leven. Beetje cliché. Een nummer als ‘Hiding’ gaat bijvoorbeeld over mensen die in een isolement zitten en daar moeilijk uit kunnen komen en dan een beetje schuw worden. We proberen ook elkaar te inspireren, dat is belangrijk!”
De sfeer in Vagebond is broeierig. Het nummer “This life’, roept dromerige beelden op. In gedachten loop ik met mijn surfboard over een strand in Californië. Op de achtergrond een schemerig zonnetje aan de kleurrijke horizon. Ik peddel het water in en pak de eerste de beste golf. Een golf die je pakt op een longboard en die je brengt tot aan het strand. Waarbij je met een buiging van je board stapt op het zachte zand. Dank u. ‘Only you’ dan. Is het verdriet dat door de aderen stroomt of een nieuw begin dat de weemoed achterlaat? “My love is aching”, zingt Ilja passievol. Het doet pijn maar het voelt hoopvol. Chris gooit er een korte solo uit. We zweven mee. Bloomfield voedt de lazy sunday.
Ilja vervolgd: “Voor de nabije toekomst staan een paar radio optredens in de planning. We spelen bij de cd-presentatie van de band Dorys. Verder zijn we geselecteerd voor Bibelot’s band boost en staat er nog een optreden in Patronaat op het programma. We zijn ook erg benieuwd wat de EP gaat doen. Het zou te gek zijn om hiermee een voet tussen de deur te krijgen bij een leuk label. Het nummer ‘Faith’ hebben we naar Leo Blokhuis gestuurd. Die was erg onder de indruk. Hopelijk vloeit daar wat uit voort.”
De kalmte wordt achter gelaten in Californië. En met ‘Wasted’ wordt een iets meer up-tempo nummer ingezet. Wat een vervolg krijgt met ‘Hiding (nipple)’. Bloomfield kan ook rocken. Na de nummers ‘Gone’, Amaze me’, Cottonfield, Nothing (intens nummer) en een cover van Radiohead ‘Fake plastic trees’ wordt afgesloten met ‘Faith’. Hun nieuwe oogappeltje. ‘Faith’ voelt vertrouwd. Het doet de naam van het nummer eer aan en is een volwaardige afsluiter. De nacht zomert door. De zielen in Le Vagabond zijn een beetje ver-bloomfield.
Tot slot Ilja: “Vanavond was een memorabele avond. We hadden een goede volle bak, er was sfeer, veel publiek en het feit dat Jan Willem met een arm en een been heeft gedrumd, dat vergeet je nooit meer. Die kerel zat daar wel. Daar heb ik echt respect voor. Ja, deze gaat de boeken in.”