Touren met een band vergt ongetwijfeld zijn tol. Het moet geen pretje zijn dag in dag uit de nukken van je medebandleden te verdragen, terwijl je elke avond geacht wordt een briljante show weg te geven. Wat dat betreft hebben de Vlamingen van The Black Box Revelation het beter bekeken met een bandbezetting van een schamele twee personen. Van hun touravonturen van het afgelopen jaar verscheen onlangs een indrukwekkend fotoboek, waarin de rock’n roll de lezer tegemoet dampt. Verlaten wegen, leren jackies, grauwe kleedkamers en rondslingerende flesjes bier: sommige clichés blijken waar. Vanavond mogen deze twee zuiderburen een uitverkocht Rotown overtuigen van de hype die er in het thuisland rond de pas verschenen tweede plaat 'Silver Threats' hangt.

General Fiasco is deze tour verantwoordelijk voor het opwarmwerk, een rol die het drietal op het lijf is geschreven. Hun britpop met een vleugje emo doet denken aan bands als Air Traffic en One Night Only, bands waar niet voor niets weinig meer van is vernomen. De bassende zanger mag dan quasi-onschuldig het publiek inkijken alsof hij Paul McCartney himself is, de muziek verraadt helaas zijn ware identiteit. Niettemin zullen er zat vrouwen zijn die deze drie Ieren goed te pruimen vinden.

Die dames hebben dan pech gehad, want vanavond is het mannenavond. Waar de vrouwen in Rotown normaal gesproken vrolijk rond hun vriendjes fladderen, bestaat het publiek vanavond voornamelijk uit stoïcijns met het hoofd knikkende mannen. Zij zien Dries van Dijck op drums en Jan Paternoster op gitaar en zang een furieuze set spelen die voornamelijk uit nummers van de laatsteling bestaat.

De lange Paternoster is een wat slungelachtige verschijning die met zijn openhangende mond perfect weet uit te stralen waar The Black Box Revelation live voor staat: een bezielde rockshow die rauw, vuig, en echt is. Van Dijck drumt vrijwel de gehele show met een grimas op zijn gezicht die zo overdreven is dat hij wel authentiek moét zijn. Wat bovendien voor het duo pleit is dat er niets op band staat. Waar op plaat geregeld meerdere gitaarlijnen door elkaar heen lopen, speelt Paternoster ze hier in zijn eentje. De band weet te doseren, zowel wat betreft opbouw in de setlist als in de hoeveelheid gitaarsolo’s, zowel in podiumpresentatie als in attitude.

De intense toegift van 'Never Alone / Always Together' en 'Here Comes The Kick'  laat zien dat een optreden niet altijd met een uptempo nummer hoeft te eindigen om geslaagd te zijn. Met zo’n concert neem je de wat knullige teksten voor lief en kan je alleen maar hopen dat het er ooit van komt, die eenwording met Vlaanderen. Muzikaal zit het wel snor, daar aan de andere kant van de grenspaal.