De politie vraagt uw aandacht voor het volgende. Sinds enkele jaren is een zorgwekkende hoeveelheid Britse bandjes vermist. De laatste gelegenheid waarbij ze zijn waargenomen droegen de vermisten strakke broeken en versleten gympies, en speelden zij vrolijke rammelliedjes. De politie houdt ernstig rekening met een misdrijf gepleegd door groepjes Amerikaanse mannen met houthakkershemden en baarden. De NME heeft voor de beslissende tip een beloning van een levenslang abonnement uitgeloofd.
Het Canadese Hot Hot Heat heeft zich op de een of andere manier weten te onttrekken aan dit vermissingsschandaal, want na de grote zaal van Nighttown in 2005 staan ze vanavond toch in het kleinere Rotown.
Hot Hot Heat begon aanvankelijk als hardcoreband, maar switchte na in 2001 getekend te zijn door het illustere Sub Pop op succesplaat 'Make Up The Breakdown' naar beter in het gehoor liggende indie punk. Opvolger 'Elevator' werd uitgebracht bij het grote Warner en was bedoeld de band rechtstreeks de grotere zalen in te katapulteren, maar helaas, de muziekgeschiedenis bepaalde anders. Ter promotie van hun vijfde plaat 'Future Breeds' doet Hot Hot Heat voor een eenmalig optreden in Nederland Rotterdam aan.
The Stutters mogen de helft van de halfvolle zaal in de stemming brengen en doen dat met elementaire new wave punkachtige liedjes van geringe lengte. De instrumentbeheersing van met name de bassist en gitarist is nogal basic, wat er in dit geval voor zorgt dat de liedjes net niet helemaal uit de verf komen. Niettemin heeft deze band een sympathieke en eerlijke uitstraling. Geen rare kapsels, hippe mutsjes en woekerend borsthaar voor deze jongens.
De hoofdact denkt daar iets anders over en dat kan ze moeilijk kwalijk genomen worden. De muziek van Hot Hot Heat is namelijk dansbaar en catchy, al mist het net dat rafelige randje dat voor wat spanning zou kunnen zorgen. Alle respect voor frontman Steve Bays die enthousiast over het podium stuitert en de toeschouwer voor de verandering recht in de ogen probeert te kijken, maar afgezien van de immer wildenthousiaste toetsenist van Yoshimi op de voorste rij is de publieksreactie nogal lauwtjes. Een prijsnummer als Bandages doet de toeschouwers weliswaar voor even opveren, maar hoe Bays ook sleurt en sjort, echt van de grond komen wil het concert en haar publiek vanavond niet.
Hot Hot Heat verdient waardering voor de vasthoudendheid waarmee zij blijft hopen op een grote doorbraak, maar het tragische van dit optreden is dat het juist aantoont dat het momentum bij deze band helaas verdwenen is. Desondanks verveelt Hot Hot Heat vanwege haar podiumpresentatie en vrolijke sound niet en dat laat de Rotterdamse toeschouwer vanavond met een gemengd gevoel huiswaarts keren.