“We maken patriottistische psychedelica uit de jaren veertig, twintig jaar voor onze tijd uit, nu 65 jaar achterlopend.” Er zijn niet bijster veel bands die hun eigen muziek zo omschrijven, maar het is voor The Black Angels een gevatte manier om zichzelf te onderscheiden in een tijd waarin er meer bands mét Black in de bandnaam lijken te zijn dan zonder. Met één van die bands, Black Rebel Motorcycle Club, stonden The Black Angels al eens in een uitverkocht Paradiso, terwijl het verzorgen van het voorprogramma van Wolfmother vorige week ook ongetwijfeld naar meer zal hebben gesmaakt. De basement van Watt is vanavond in ieder geval goed gevuld voor een band die tot nog toe relatief weinig aandacht in de Nederlandse muziekpers heeft gekregen.
Het Belgische Madensuyu mag het spits afbijten. Het duo doet dat zittend, en dat maakt het er voor degenen die niet op de eerste drie rijen staan allerminst beter zichtbaar op. Zonde, want zowel Stijn Ylode Gezelle op zang, gitaar en synths als PJ Vervondel op drums weten overtuigend een krachtig postrockgeluid te produceren. Dat het een moeilijke opgave is om als duo te ontsnappen aan de val die eenvormigheid heet, blijkt wel uit de lauwe reactie vanuit de zaal. Als op zijn Vlaams gevraagd wordt “mee te plakken” zijn er slechts een paar enthousiastelingen die hier gehoor aan geven, terwijl het songmateriaal vanwege de onorthodoxe structuren niet de eigenschap heeft meteen pakkend te zijn. Desondanks verdienen deze toegewijde Vlamingen een eigen concert met een eigen podium, liefst eentje op flink hoge poten.
The Black Angels staan gelukkig voor viervijfde recht overeind. Bij opener You On The Run is het geluid nog slecht afgesteld, al verbetert dit gedurende het concert. Alsof dit niet genoeg is zijn er eveneens problemen met de apparatuur en floepen halverwege het concert de zaallichten aan waardoor het publiek zich even in de aula van een Amerikaanse high school waant. De band speelt stoïcijns door, waarbij het grootste deel van de nummers de geluidsmuur opleveren die ook beide albums domineren. Opvallend zijn de toegankelijkere stukken met funk- en surfinvloeden die de muziek meer reliëf meegeven.
De psychedelische rock die de Black Angels maken verleidt tot het gehypnotiseerd schudden van het hoofd, begeleid door doordenderende drums, een zich eindeloos herhalend basloopje en aanstekelijke riffs. De bandleden wisselen geregeld van instrument en dat zorgt nog enigszins voor broodnodige dynamiek. Hier ligt de zwakte van deze band: af en toe is het vanwege het herhalende karakter van de muziek moeilijk de aandacht erbij te houden, maar dat is nu eenmaal inherent aan het genre. Een concert van The Black Angels is voor liefhebbers van het genre absoluut de moeite waard, maar voor degenen die niet tot deze groep horen wellicht net te eenvormig.