Hoge verwachtingen, een hype?? Het blijft me telkens weer verrassen waarom bepaalde acts de nodige buzz rondom zich hebben. Tijd om zelf eens Lightning Bolt te gaan bijwonen.  

In de WORM filmzaal is het stikdonker en bomvol als Mudboy zijn minimale soundscapes laat horen. Als support voor Lightning Bolt brengt Mudboy heel andere muziek dan zijn stadsgenoten. Op de vloer liggen diverse led lampjes en horen we saaie geluidjes, piepjes en toontjes. Niet my cup of tea. Maar de luisteraar bleef geboeid en relaxed hangen in de hergebruikte autostoelen.  

De twee heren van Lightning Bolt staan opgesteld in het midden van de WORM zaal. Een stapel versterkers achter hen, een menigte nieuwsgierig publiek wacht hen op. Vanaf noot één knalt Lightning Bolt er met verdovende baspartijen en een muur van geluid. De drummer draagt een soort van masker met een ingebouwde microfoon, dikke laag echo over de stem waardoor er niks van zang te verstaan is. Maakt dat uit dan? Nee. Want zijn drumwerk is namelijk van uitzonderlijke klasse. Elke ram op zijn drumkit is raak. Een machine is het. Lightning Bolt combineert de energie en kracht van hardcore met onnavolgbare, superstrakke dance ritmes. Ze snappen hoe je een nummer op moet bouwen, het publiek nerveus te laten wachten en dan te exploderen op het juiste moment.  

Het resultaat is een keiharde set hyperactieve, ronkende noiserock waarbij het moeilijk is om niet in verroering te worden gebracht. Noem het harsh loud drum & bass noise. Werkelijk geweldige band uit Rhode Island, USA die aan de voet stond van de uitgroei van een hele reeks even geniale art-rock bands als Pink & Brown, Les Savy Fav en Daughters. Ja, Lightning Bolt maakte de hoge verwachtingen waar.  

En ik voelde me wederom een blij man.