De Zuid-Hollandse steden hebben de voorrondes van de Grote Prijs van Zuid-Holland achter de rug. De beste acts van die voorrondes staan vanavond in Watt voor de finale in hun categorie. Vanavond draait het om Bands en Dance/Producers. De bands mogen hun kunsten vertonen en laten horen in de grote zaal en de dance-acts mogen dat doen in de basement. Helaas is dit grotendeels tegelijk geprogrammeerd, waardoor uw reporter een keuze moet maken. Ik kan mijzelf jammer genoeg nog steeds niet opsplitsen. In de finale tussen Bands en Dance/Producers is de winst alvast voor eerstgenoemde categorie.
Voor een al redelijk gevulde zaal mag The Fifth aftrappen. Maar liefst tien personen staan op het podium en is daarmee gelijk de grootste formatie van deze finale. Arlindo dos Santos en zijn band brengen een aangename mix van new soul, jazz en r&b, overgoten met een tropisch sausje. Hun enthousiasme weet deze band, ondanks het vroege tijdstip, al snel over te brengen op het publiek. De bandleden beheersen hun instrumenten uitstekend en ook de zang van zowel de voorman als de achtergrondzangeressen mag er zijn.
Iets minder muzikanten mogen daarna laten zien en horen wat ze kunnen. Met zeven leden is Joey’s Corner echter ook niet klein te noemen. Jazzy soul is de stijl die in mij opkomt bij het horen van deze band. Zangeres Joëla van Os heeft een sterke stem die hier en daar doet denken aan Trijntje Oosterhuis. Toetsenist Alex heeft het maar druk met twee apparaten voor zijn neus. Eén van die synthersizers bevat een vervormer die hij veelvuldig en goed hanteert. Het klinkt goed wat deze band speelt, maar ik zie ze nog niet zo snel het Nederlandse clubcircuit bestormen. Deze formatie is meer geschikt voor grote jazzclubs, jazzfestivals en de beschaafdere feestjes.
Toch ga ik nog even stiekem een kijkje nemen in de basement. De eerste act in de categorie Dance/Producers maakt zijn opwachting. DaisyBelle is eigenlijk een duo, maar live worden Daisy Wouters en Sjoerd de Vries ondersteund door een volledige band. Dat maakt dit uitstapje ook weer legitiem. Lekkere, catchy dancemuziek met heel af en toe zelfs een knipoog naar de seventies. DaisyBelle doet denken aan Moloko, maar dan ietsje steviger. Zij zullen het erg goed doen op festivals.
Snel terug naar de grote zaal om nog wat mee te krijgen van The Flying Martini’s. Bijna een heel nummer van dit trio is wat ik nog te horen krijg. Dansbare rock in de breedste zin van het woord is wat deze band ten gehore brengt. Meer kan ik er helaas niet over zeggen na het horen van nog geen complete song.
Even naar het toilet en vervolgens weer de zaal in voor The Loo. Qua uiterlijk een heuse rockband, maar ook hun muziek past in dit plaatje. Hardrock en metal dat sterk doet denken aan bands als Metallica en Guns ’n Roses. Met lekker gitaarspel geeft dit viertal sex, drugs en rock ’n roll gestalte in Watt.
Niet veel later vliegen de heren van The Flying Tygers het podium op. Voorman en zanger/toetsenist/gitarist is de oudste en meest ervaren man van het stel, maar de drie overige bandleden laten zich daardoor niet in de luren leggen. Geheel gekleed in het zwart met een wit strikje om de nek zet het viertal een onderhoudende show neer. De ouderwetse garagerock van deze band lijkt echter iets te missen, het klinkt nogal vlak. Ook de zang is niet goed te verstaan, waardoor het lijkt of ik naar een aflevering van The Osbournes zit te kijken. The Flying Tygers heeft echter nog een verrassing in petto: voor het laatste nummer komt de 13-jarige Sem de band versterken. Met zijn trompet brengt hij dat extraatje dat deze formatie nodig heeft.
De laatste band in deze finale is 27 Ways To Win. Deze show is pas het achtste optreden van de Hagenezen. Vijf man sterk staan ze op het podium en laten ze horen en zien dat je als band niet eens zoveel podiumervaring nodig hebt om een aardige show neer te zetten. Met sterke invloeden van Rage Against The Machine, Papa Roach en Limp Bizkit hoef ik niet te vertellen wat de sound van 27 Ways To Win is. Misschien hebben deze jongens te veel naar hun voorbeelden geluisterd, want bepaalde stukken in het openingsnummer lijken wel erg veel op Killing in The Name Of van eerdergenoemde Rage Against The Machine. Storm, de sampler in deze formatie, staat achterin op het podium en lijkt daar niet blij mee te zijn. Als hij even niets te doen heeft stormt hij naar de plek tussen de zanger en de gitarist. Aldaar begint hij wild te springen en met zijn armen te zwaaien, alsof hij vooraan in het publiek bij zijn favoriete rockband staat. Eén keer is wel grappig, maar daarna wordt het irritant. Laten we het houden op enthousiasme, wat de rest van de band overigens ook veelvuldig uitstraalt.
Tijd voor de jury om zich terug te trekken. Intussen mag het publiek van deze avond haar favoriet kiezen. Met veel geschreeuw, gejuich en gefluit kiezen de toeschouwers The Fifth als winnaar.
De jury is eruit, maar niet unaniem. Het is dan ook erg moeilijk met zoveel kwaliteit en zulke grote verschillen in muziekstijl. Maar zoals bij elke wedstrijd kan er maar één de winnaar zijn. The Flying Tygers eindigen als derde, vlak achter The Flying Martini’s, die de tweede plek opeisen. Volgens de deskundige jury is de winnende band een ‘hecht en swingend collectief’ en dat is The Fifth! Zeer terechte winnaars die op één avond zowel de publieks- als de juryprijs in de wacht slepen.
In de Dance/Producer competitie gaat de winnaar ook met beide prijzen naar huis. Size uit Leiden is hier de gelukkige man. Beide winnaars kun je binnenkort veelvuldig zien, want onderdeel van de hoofdprijs is een scala aan promotionele optredens op diverse festivals. Dank aan de Popunie voor een vermakelijke en kwalitatief hoogstaande avond.