De programmering van WATT is op het eerste gezicht superveilig: veel populaire Nederlandse bands zullen de zalen de komende maanden aandoen, en natuurlijk is er ook een gezonde hoeveelheid Dance en vele andere soorten muziek. Is het zo veilig geprogrammeerd dat het niet interessant wordt voor de liefhebber van wat hardere gitaarmuziek? Nee, gelukkig niet. Met The Stooges als knallende openingsband en binnenkort ook Motorpsycho ziet het er vooralsnog hoopgevend uit. Dinsdagmiddag laat; WATT - of wat dat moet worden - krioelt van de bouwvakkers, ziet er uit als een bouwput met nog maanden werk te gaan, en tussendoor lopen ook nog allerlei andere personeelsleden en mensen met camera's en laptops rond. Wat de garderobe moet worden zit nog ingepakt en overal is hout, ijzer, beton en ander materiaal. Op het podium wordt gesoundcheckt en dat is eigenlijk de enige aanwijzing dat er vanavond al iets gaat gebeuren. Een paar uur later, na een ongelofelijk snelle metamorfose, staat buiten in de regen een rij mensen tot aan het hek en worden binnen de 'kaartjes' elektronisch gecontroleerd. Zelfs dat is nieuw; de kaartverkoop gaat via winkels van Primavera of online via Paylogic, waarbij je je kaartje thuis afdrukt. Voor The Stooges stonden nog velen onwetend bij het postkantoor. Het concert was desondanks binnen no time uitverkocht. Eenmaal binnen zie je dat het met de inrichting gelukt is: veel grove materialen, veel zwart met enkele kleurige elementen zoals de garderobe (1 euro) en de bars (drank vanaf 2 euro 20 per herbruikbaar glas), en een zee van ruimte aan alle kanten. Het is strak afgewerkt, ook al is het nog niet allemaal af. Het horecagedeelte volgt nog, en ook de Basement is nog in aanbouw. Er is een binnentuin voor de rokers met rondom nog kleine, net aangeplante klimop die glimt in de regen. De rokers zelf staan droog onder grote parasols. De hightech uitziende toiletten (50 cent, regenwaterdoorspoeling) hebben een toiletjuffrouw en - net als in Nighttown - een tafel vol snoepjes. De zaal zelf is ruim, en de balkons zijn geen smalle randjes meer waar niemand wil staan, maar ruim en bijna rondom. Is er dan niets mis? Ja, de lichten staan nog niet goed afgesteld en schijnen hinderlijk in gezichten, en het vriendelijke personeel aan de bars is nog niet snel genoeg om vlot iets te drinken te kunnen verkrijgen. De ruimte is misschien te groot om van 'gezellig' te kunnen spreken. Eén liedje wordt die avond twee keer gedraaid, maar dat is muggenziften. De eerste indruk van WATT is er toch één om blij van te worden. Om even voor half negen komt iemand vrolijk het podium op om een brandweeroefening aan te kondigen. Die mislukt want het geluid is veel te zacht, maar het hoort erbij. Een nieuwe zaal mag niet open voordat er aan alle regels is voldaan, en schijnbaar is dit genoeg. Na de oefening komt het echte werk: The Stooges. Stooges frontman Iggy Pop staat garant voor een wilde avond. Door de jaren heen heeft hij al zoveel mensen blij gemaakt met zijn concerten dat het eigenlijk niet mis kan gaan. Ook vanavond staat hij er weer: hij gromt, zingt, huilt, praat, schreeuwt, zingt, springt, rolt over de grond, klimt op apparatuur, probeert boxen om te duwen, zwaait met zijn microfoonstandaard, en spreekt je aan. Niet eens zozeer door de muziek en de teksten, maar vooral door zijn gedrag en tomeloze energie. Daar staat hij dan, met ontbloot bovenlijf en zijn broek steeds lager op zijn heupen, met een buikje en een verlopen kop en blonde lange haren in slierten langs zijn gezicht, af en toe bijna vals te zingen over 1969 en dat hij 21 is, bijna 22, maar hij komt er mee weg, want het is Iggy Pop. Bijna veertig jaar later. Mensenbetoveraar. "I am you" roept hij later op de avond nog naar enkele mensen in de zaal, om te benadrukken dat we allemaal zijn zoals hij: springlevend. De muziek is misschien niet aan iedereen besteed maar alleen al met kijken naar deze man heb je een goede avond. Het (nog steeds irritante) licht moet aan, zodat hij iedereen goed kan zien, en hij probeert ook zoveel mogelijk mensen aan te raken en aan te spreken. Al na enkele nummers neemt hij een duik in het publiek. Dat is Iggy Pop. Niet wachten tot het eind om energie te sparen, maar meteen doen. En niet veel later staat, zoals altijd bij hem, het hele podium vol met dansende mensen uit de zaal. Meezingen mag ook. Eén jongen gaat te ver door overdreven te gaan staan roken, en daar wordt netjes op ingegrepen door de security die hem zijn sigaret afpakt. Eén-nul voor de zaal en het rookverbod. Crowdsurfen mag gelukkig nog wel en het is één groot feest voor de mensen vooraan die daar van houden. Het is verfrissend om 'net als vroeger' eens bij een concert te zijn zonder die betuttelende crowdsurfverbodsborden aan weerszijden van het podium. De rest van de band is fantastisch. Basheld Mike Watt speelt de sterren van de hemel en ook de andere bandleden, inclusief saxofonist, komen ruimschoots aan bod en worden meerdere malen voorgesteld aan het publiek. Dit is geen Iggy Pop solo (helaas geen rustige nummers, wat hij ook kan), maar zijn band: The Stooges. De legendarische Stooges. En terecht. Als je muziek kunt maken die na decennia nog steeds staat als een huis, en publiek zo bij je optreden kunt betrekken dat je lachende gezichten ziet tot achterin de zaal en op alle balkons, en stuk voor stuk je instrument meer dan beheerst, mag je best legendarisch genoemd worden. Over het concert van vanavond kan dat niet gezegd worden; dat gaat net te ver. Daarvoor is de setlist toch niet spectaculair genoeg en ook de duur te beperkt. Na een uur is er een toegift in de vorm van 'Electric Chair', een nummer waarop ironisch genoeg de meeste mensen vrolijk staan te dansen. Dan zit het er echt op. Het eerste concert in WATT, de vuurdoop. Of bierdoop, want dat vinden blijkbaar ook mensen leuk: met bier gooien. Meestal van ergens bij de bar en zonder ver te komen. Toch zonde van het geld en het bier! Maar de zaal is ingewijd, en goed ook. Na nog veel gevarieerde muziek van de DJ (voor elk wat wils) loop je door de brede gang via de garderobe, voorbij een soort staande receptie waar mede-initiatiefnemer Ted Langenbach geanimeerd in gesprek is met nachtburgemeester Jules Deelder, waar quizmaster Sjoerd rondloopt met weer een hippe bril, en waarschijnlijk nog wat meer 'beroemdheden', de regen in. Hopelijk binnenkort weer zoiets leuks, lekker dichtbij. WATT is leuk.