Het was een warme dag in Rotterdam en ook in de rest van Nederland. Vele mensen besloten dan ook verkoeling te zoeken bij het water of een terras te bezoeken. Een selecte groep mensen begaf zich toch liever naar Waterfront om daar te genieten van een stevige portie metal en hardcore. Op de site van Waterfront stond aangegeven dat Brutal Truth als eerste het podium van de Grote Zaal zou gaan betreden. Dit gebeurt echter niet. Het concert is verplaatst naar de Kleine Zaal doordat de voorverkoop ietwat tegenvalt en daarbij speelt Brutal Truth helemaal niet. Zodra iedereen zich naar de bloedhete Kleine Zaal begeeft staan de heren van A Traitor Like Judas op het podium. Geen probleem. De grindcore van Brutal Truth is toch niet aan mij besteed. De metalcore van A Traitor Like Judas echter wel. De muziek van deze Duitsers staat als een huis en weet de zaal dan ook goed wakker te schudden. Er wordt een klein beetje gedanst maar de meeste mensen staan liever stil om te genieten en gelijk hebben ze. Met een gevoelstemperatuur van boven de 30 graden is het niet fijn om uitbundig te gaan bewegen. Toch gaat zanger Jasper te keer als een beest wat het optreden net dat beetje extra energie mee geeft. Ik kan niets anders zeggen dan dat ik aangenaam verrast ben door deze heren. Een band die mij deze avond minder heeft verrast is All Shall Perish. Deze avond aanschouw ik ze voor de vijfde maal en een band moet veel in zijn mars hebben om zelfs dan nog verassend te zijn. Dat ze dit niet zijn is te verwachten en ze ook niet echt kwalijk te nemen. De temperatuur in de zaal is ondertussen nog hoger opgelopen doordat het publiek massaal naar deze band wil kijken. Normaal gesproken zou er binnen de kortste keren een enorme pit worden gebouwd op de deathcore van Amerikanen. Vandaag blijft het stil, muisstil. Niemand heeft de kracht om te bewegen en er zingt hier en daar iemand mee, maar meer gebeurd er niet. Of dit komt door het slechte geluid waar de band mee te kampen heeft durf ik niet te zeggen. Het komt er op neer dat het een redelijk tegenvallende show is. De hitte doet zowel het publiek als de band de das om en dat haalt gelijk het succeselement van de show weg. Als het publiek gek doet dan reageert de band hierop en andersom. Zanger Hernan (“Eddie”) zit echter merendeel van het concert op de grond om zo de hitte nog enigszins te kunnen ontlopen. Vooraan staan nog een paar uitzinnige fans met hun haren te wapperen en teksten te brullen maar het weerhoudt de band er niet van om eerder te stoppen. Na een redelijk korte set, die ze afsluiten met een cover van Judas Priest’s Breaking The Law, houden de heren het voor gezien en laten ze mij en de zaal half voldaan achter. Dat de hitte een optreden niet hoeft te verpesten bewijst Sworn Enemy later op de avond. Zodra de intro start en men “Sworn… Sworn Enemy” uit de speakers hoort komen besluit het publiek alles te geven. Er wordt hard gedanst en vooraan zingt men uit volle borst mee. Deze energie wordt overgenomen door de band wat resulteert in een fijne wisselwerking tussen de band en het publiek. Gedurende de gehele show blijft het publiek uitzinnig en lijkt niemand last te hebben van de hitte. Zou dit komen door de populariteit van de band of door de leeftijd en toewijding van de fans? Sworn Enemy trekt de wat oudere hardcore/metalcore fans aan en die houden wel van eens feestje. Dit ten genoegen van de band. Vooral als de klassiekers zoals Scared Of The Unknown en As Real As It Gets worden gespeeld staat de zaal op zijn kop. Alleen wordt de pile-on die tijdens We Hate ontstaat niet meer overtroffen. Wat een show! Ook al ging ik met tegenzin naar Sworn Enemy toe, dit vanwege een tegenvallend concert van hun een paar weken geleden, heb ik nu staan genieten. Ze bewijzen het nog steeds in zich te hebben om het publiek gek te krijgen. En de hitte heeft ze niet kunnen stoppen. Waterfront heeft er goed aan gedaan deze heren te boeken, ga zo door.