Na een moeizaam begin weer een aangenaam concert van Nina Kinert

Zweedse zangeres staat haar mannetje in Rotown

Tekst: Christiaan Boesenach Foto's: Rob van Dalen, ,

Nina Kinert fungeerde al een tijdje als tweede stem in de begeleidingsband van Ane Brun. Ze is daarnaast begonnen haar eigen liedjes te schrijven en bracht in Zweden inmiddels drie albums uit. Ook de rest van de wereld begint haar te ontdekken; ze toerde onlangs al door verschillende landen. Mét succes, als opener voor Ane Brun een paar maanden terug in Lantaren Venster, won ze het publiek voor zich met haar eigenzinnige uitstraling en fijne liedjes.

Zweedse zangeres staat haar mannetje in Rotown

De Zweedse singersongwriters zijn populairder dan ooit en veroveren in grote getalen de harten van menig muziekliefhebber. Nieuw talent in het genre is Nina Kinert, van wie haar derde album ‘Pets & Friends’ onlangs in de schappen verscheen. Hoewel ze nog relatief onbekend is in Nederland, was Rotown behoorlijk goed gevuld. Blijkbaar waren er veel mensen aanwezig die, net als ondergetekende, van haar zeer sterke optreden als support voor Ane Brun hebben genoten. Waar haar landgenoten als Ane Brun en Anna Ternheim wat braver aandoen, straalt Nina Kinert een fijne nonchalance uit. Gekleed in haar eigen merchandise en met zwaar opgemaakte ogen - het zal haar trademark zijn - straalt ze iets eigenzinnigs uit. We hebben hier niet te maken met een aandoenlijk meisje dat dertien-in-een-dozijn liedjes schrijft, maar Kinert’s muziek kent vooral bij vlagen erg grappige teksten over exen, seks en liefde. Opvallend is dat ze zelf wat minder goed gehumeurd lijkt, de eerste paar nummers van het optreden komen niet echt uit de verf en missen de volle overtuiging. Zo wordt er geopend met het cynische I Shot My Man, dat op de plaat een van de hoogtepunten is, maar tijdens dit optreden maar niet weet te pakken. Ook het geluid had beter gekund, vooral de drums klinken schel en te hard, een probleem waar Rotown wel vaker mee lijkt te kampen. Desondanks weet ze te boeien, vooral te wijden aan haar stemgeluid en leuke verschijning. In de tweede helft lijkt zowel Kinert als de band wat losser te worden. Hoewel het publiek blijkbaar niet met alle nummers bekend is, zoals ze zelf opmerkt, krijgt ze de zaal makkelijk op haar hand met de fijne mix van lieve liedjes vol sarcastische teksten. Ook haar opmerkingen zijn lekker direct, zo komen er meerdere verzoeken voorbij om ‘maar vooral haar cd’s en t-shirts te kopen’. Als toegiften worden we getrakteerd op een leuke cover van Eurythmics’ Sweet Dreams en een veelbelovend nieuw nummer, zowaar eindigend in een brei van geluid. Op het wat moeizame begin na weer een aangenaam concert van de Zweedse. Ze schrijft misschien niet de cliché liefdesliedjes voor het grote publiek, zoals we die van vele andere singersongwriters gewend zijn, maar Nina Kinert belooft een hoop voor de toekomst. Op het podium staat ze haar mannetje, ze wint het publiek makkelijk voor zich en de muziek is ook nog eens erg goed.