In de namiddagzon van zaterdag zit Dregen, gitarist van de Backyard Babies tegenover ons op een houten bankje. Capuchon, koortslip en een bleek gezicht. Zijn ogen staan opmerkelijk scherp wanneer hij vertelt over de toekomstplannen van de band. ‘We proberen realistisch te blijven, maar zijn altijd op zoek naar nieuwe gebieden om te ontdekken. Ons eerste doel was te kunnen leven van muziek, dat heeft ons tien jaar gekost. Nu, na nog eens tien jaar redelijk succesvol te touren en verkopen, willen we de band op een hoger plan krijgen. Het zou fantastisch zijn om in grotere zalen te kunnen spelen en gebruik te kunnen maken van zoiets simpels als een lichtplan. Ik en de andere jongens weten dat we de show ervoor hebben.’ Dregen’s vorige band, The Hellacopters, zijn net begonnen met hun afscheidstour. Dat ziet hij bij de Backyard babies nog niet zo snel gebeuren: ‘Ik begrijp hun keuze. Als iets op is, is het op, maar wij kunnen nog zoveel met elkaar, er is gewoon geen einde aan deze band. We zijn best schizofreen wat betreft muziekgenre. Met één been staan we in de punkrock en met het andere in oude metal. Black Sabbath, Led Zeppelin, dat soort werk. Ik wil ons niet zo in hokjes plaatsen, ik vind ons gewoon een goede rock 'n roll band. Wat dat betreft, hebben we nog genoeg te schrijven en spelen.’ Zelfs leeftijd zal geen rol gaan spelen voor de band, volgens Dregen. ‘Na een jaar of vijf spelen kwamen we erachter dat we alleen nog maar aan het spelen waren voor de afterparty. Dat heb je na een tijdje wel gezien. Uiteindelijk zijn alle feestjes hetzelfde. Nu leggen we ons meer toe op het feest op het podium, dáár willen we knallen. Natuurlijk is het vermoeiender om rock te spelen dan jazz, maar kijk naar The Rolling Stones. Zij doen het ook nog steeds, maar maken rustigere albums. Wat dat betreft, kan ik me voorstellen dat we ooit nog eens, als we bejaard zijn, een country album gaan maken. Daarnaast hebben we geen last van heimwee. Ik heb vrienden die al wat langer meedraaien, die klagen als ze weer naar Japan moeten voor een tour. Ik popel iedere keer als we op reis gaan. Ik heb zigeunergenen, de jongens ook.’ Hoe ze hun rock 'n roll imago omhoog moeten houden, daar heeft Dregen duidelijke beelden bij: ‘Backyard Babies bestaat gewoon uit boze blije mannen. Dat is onze muziek ook. Natuurlijk hebben we ook meningen over de wereld, maar daar is onze band niet het juiste medium voor. Daar zijn boeken voor. Ik denk dat Rock 'n roll muzikanten een soort heldenrol vervullen. Je wilt niet dat je held op de postbode lijkt, qua uiterlijk en gedrag moet die toch een beetje over de top zijn. Daar slagen we denk ik heel behoorlijk in’. En inderdaad, als de jongens ‘s avonds na het vette optreden van voorprogramma Crucified Barbara’s het podium betreden, is het binnen één akkoord duidelijk wie de helden zijn. De band beheerst de liedjes onderling perfect en het contact met het publiek is optimaal. Op geen enkel moment valt de show te betrappen op een vermindering van energie en enthousiasme. Een overtuigende sing-a-long vormt tijdens 'Minus Celsius' en 'Look at you now'. Iedereen beweegt, zweet en brult erop los. Toch vormt er achterin de zaal een rij mannen met de armen over elkaar. ‘Ik voel het niet’, mompelt er één. ‘Het is me te populair’, bromt een ander. En daar leggen ze misschien wel de vinger op de zere plek. Misschien is de band wel te gelikt, te glad, te goed geworden voor een kleine zaal. Misschien wel. De meisjes die na afloop slipjes kopen met het bandlogo erop, maakt het niks uit. Goed is goed. Rock 'n roll is iets gemaakt door helden. En dat zijn de Backyard Babies. Boze, blije helden.