Al maanden uitverkocht en op de avond zelf voor net meer dan de helft gevuld: the Whitest Boy Alive in Rotown. Het weer zorgde bij voorbaad voor een warm avondje, aan ongebruikte kaartjes op het terras geen gebrek. Het feest binnen was er niet minder om. Na twee nummers was het merendeel van het publiek overtuigd van de catchy danskwaliteiten van de Berlijnse band van zanger/gitarist Erlend Øye. Vanavond is hij geen King Of Convenience en ook de nummers van zijn solo cd worden achterwege gelaten. The Whitest Boy Alive is getuige een relatief groot aantal nieuwe nummers in de set een blijvend project. Het enthousiasme op het podium werd aanstekelijk op het publiek overgebracht, niet in de laatste plaats door de nerdy dansjes van de zanger. De toetsen knalden, de bas sprong in de rondte en de drums waren opzwepend. In no time maakte het publiek zwetend springend lawaai voor drie. Naast een aantal van de betere nummers van het al in 2005 opgenomen debuut Dreams verraste de band met een aantal smakelijke covers zoals Show Me Love van Robin S en Portishead’s Glorybox. Laatstgenoemde werd in de toegift aangegrepen om nog maar eens te onderstrepen hoe hoog het spelniveau van de heren eigenlijk is, verscholen achter de op het eerste gehoor simpele eigen composities. Dit is een band die zich voorgaande zomer ook op de grotere Belgische festivalpodia gemakkelijk staande wist te houden, waardoor het des te interessanter is om ze hier zo nadrukkelijk zich met de zaal bezig te zien houden. Drie weken geleden nog onderging Øye een operatie aan zijn rechter pols, maar dit wilde hij niet missen zo vertelt hij tussendoor. We geloven de sympathieke Noor direct, zij die er wél bij waren binnen wilden dit voor geen goud missen.