Als mijn heimwee naar Berlijn mij weer eens parten speelt, vertel ik het desbetreffende Nederlandse ‚slachtoffer’ maar al te graag over het grote culturele aanbod in mijn Heimatstadt. Berlijn wint makkelijk van Amsterdam en Rotterdam samen... kijk gewoon naar een willekeurige dag in een van de stadsmagazines. Met een respectvol hoofdknikken las ik daarom de ‚Austin Chronicle’, waar je op een doordeweekse dag kon kiezen tussen Willie Nelson, Rufus Wainwright (die even in de club om de hoek speelt) en ontelbare regionale grootheden die voor het jaarlijkse Buck Owens Tribute in de Continental Club bij elkaar waren gekomen. Precies tegenover ons hotel. De stad draagt volledig terecht de bijnaam ‚Live Music Capitol of the World’. Ons eigen optreden in Austin verdient echter geen schoonheidsprijs. Lange tijd hadden we ons verheugd om in ‚Flipnotics’ te spelen, een door andere muzikanten vaak genoemde aanrader. Jammer dat de verantwoordelijke boeker was ontslagen en Markowski blijkbaar ‚van de lijst was gevallen’. Het alternatief dat ons werd aangeboden heette ‚Hole in the Wall’ en deed zijn naam alle eer aan. De geur van opgedroogd bier en het ontbrekende enthousiasme van het nauwelijks aanwezige publiek pasten daar in elk geval bij. Fijn dat we singer/songwriter Jim Keaveny in levende lijve konden ontmoeten die op de vooravond van zijn eigen tour toch de moeite had genomen om naar ons te komen kijken. Na Texas reden we verder oostwaarts richting New Orleans. We zijn er één keer ‚voor Katrina’ geweest en we wisten niet wat we konden verwachten. De beelden van twee jaar geleden - overstroomde straten, wanhopige mensen, doden en een overvolle ‚Superdome’ - konden we ons nog voor de geest halen. Hoewel in het net iets hoger gelegen ‚muzikale centrum’ van de stad (French Quarter) nauwelijks meer een spoor van verwoesting te zien was, waren andere, minder toeristische wijken er slecht aan toe. Puin, onbewoonde, vervallen en dichtgetimmerde huizen, verlaten straten. En tussendoor de stralende kleuren van huizen die van optimistische bewoners een vers likje verf hadden gekregen. Volgens de plaatselijke tourist information is het aantal bewoners gehalveerd. Rond de 250.000 zijn de stad uit gevlucht, vertelden ze ons. Het voelt raar om door het drukke centrum te lopen en naar de muziek te luisteren die vanuit de diverse kroegjes te horen is, terwijl je weet dat daar omheen zo veel mis is. Tijdschriften berichten twee jaar na dato over de woede van bewoners en natuurbeschermers jegens de regering en de diverse economische en politieke belangen die volgens velen de oorzaak van dit ‚man made disaster’ zijn (zie link). Het helpt als toeristen komen, werden wij gerust gesteld. Een raar gevoel bleef. Voor aanvang van onze reis hadden wij al een flauw vermoeden dat ons optreden in Eddie’s Attic het hoogtepunt van onze tour zou kunnen worden. We zouden gelijk krijgen. Deze locatie in Deactur, Georgia – een restaurant en een apart concertzaaltje – had de professionaliteit die wij bij veel andere ‚venues’ misten: De communicatie vooraf was prettig verlopen, op de website waren wij fatsoenlijk aangekondigd, onze posters hingen daadwerkelijk aan de muur, de installatie en de geluidsman waren top én we mochten de avond delen met twee fantastische bands. The Band of Heathens uit Austin timmert landelijk behoorlijk aan de weg en The Brilliant Inventions uit het nabijgelegen Atlanta zorgde voor een nog vollere zaal. Wat waren wij blij met het luisterpubliek en de complimenten achteraf. Dit podium waar John Mayer jaren geleden ‚groot is geworden’ en waar Sarah Bettens deze maand geprogrammeerd staat heeft veel goed gemaakt wat andere, slecht georganiseerde podia een klein beetje voor ons hadden verpest. Wij willen terugkomen, met de héle band! Na een reis door de ‚Bluegrass-staten’ North Carolina en Virginia bereikten wij het eindpunt van deze trip: New York, de drukke metropool die alleen uit suïcidale taxichauffeurs lijkt te bestaan, maar die zo overweldigend mooi is. Ons laatste optreden vond plaats in de Vox Pop, een politiek café dat ons op hun site had aangekondigd als ‚Band from Germany’, geen ‚Markowski’, geen link naar onze website. ‚De boeker was net ontslagen’, kregen we te horen en om een gratis drankje moesten we vechten. De woede die de slechte organisatie bij ons opriep had wel tot gevolg dat we enorm lekker hebben gespeeld. Ruim 11.000 kilometer, 17 staten, 10 optredens. Overweldigend mooi landschap, inspirerende mensen, maar ook een heel duidelijk zichtbare kloof tussen arm en rijk die ons nooit eerder zo duidelijk is opgevallen. Podia om snel weer te vergeten én locaties om definitief nog eens terug te komen. We zijn moe, maar voldaan.