Kleine zaal Waterfront te klein voor El Pino en Mono

Stroomversnelling van complexiteit

Tekst: Sander Carree Fotos: Daniel Baggerman, ,

Ondanks een koude donderdagavond bleek de kleine zaal van Waterfront te klein voor El Pino & the Volunteers en Mono.

Stroomversnelling van complexiteit

Dat het met Waterfront momenteel erg voor de wind gaat bleek wel afgelopen donderdagavond tijdens de vierde en laatste singlesclub-editie. Acht Euro mocht je neertellen voor de kleine zaal en dat is mijns inziens een mijlpaal in de historie van Waterfront. Voor die acht Euro kreeg je echter wel én single van twee iconen uit de Rotterdamse muziekscene, namelijk Bart Hoervermans met zijn Mono en David Pino met zijn Volunteers. Vooral naar laatstgenoemde was ik erg benieuwd omdat ik ze niet meer live had gezien sinds multifunctioneel "bendelid" Harm de band had verlaten... Voor het echter zover was kregen we eerst nog een als vanouds weer strakke show van de mannen van Mono. De vonken sloegen echter niet over op het publiek dat voor het grootste deel duidelijk voor Pino met gevolg gekomen was. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ook mij de show niet de volle drie kwartier kon boeien. Dit lag niet aan de kwaliteit van de nummers want die is eigenlijk altijd goed maar voor mij was het deze avond net iets te gekunsteld. Ook denk ik dat Mono met een andere opbouw van de set beter uit de verf had gekomen. Zo zouden ze bijvoorbeeld de wat herkenbaardere (kop-staart-) nummers aan het begin kunnen spelen om vervolgens het publiek langzaam mee te sleuren in de stroomversnelling en complexiteit zoals alleen Mono die spelen kan. Wellicht dat het publiek de ingenieuze songwendingen beter oppikt. En toen, zonder hoorbare soundcheck, was het tijd voor El Pino & the Volunteers. Stiekem hoopte ik dat mijn Rotterdamse helden deze gelegenheid zouden aangrijpen om voor eigen publiek wat nieuw materiaal ten gehore te brengen. De band speelde echter vooral nummers van hun debuutalbum 'Molten City' en ondanks dat de nummers ook zonder de bijdrage van Harm nog prima stand hielden lijkt er toch een gat te zijn gevallen. Met name hun hitsingle 'Moody Street' klinkt zonder steelguitar een stuk minder bijzonder. Ik ben dan ook erg benieuwd naar het tweede album van El Pino en hoop dan ook dat ze het vertrek van Harm op een of andere manier kunnen overwinnen. Het grote wachten is begonnen en wellicht meld zich ondertussen een nieuwe vrijwilliger aan....