De Feestmaand van Rotown is begonnen en dat mogen we weten ook! Normaal gesproken krijgen The Veils een volledige clubtour langs de grote zalen uitverkocht, maar speciaal voor het jubileum spelen ze in een kleine zaal. Rotown kan zichzelf zelfs op de borst kloppen, want om het concert in het Rotterdamse poppodium is een hele clubtour gebouwd. De afsluiting van die tour krijgt vorm in een uitverkochte zaal. Met Basia Bulat als voorprogramma staan een heel vrolijk, lief meisje en haar band op het podium dromerige folk-muziek te spelen. Afkomstig uit Canada ligt de vergelijking met Arcade Fire voor de hand, maar gaat die niet helemaal op. I Was A Daughter, wat het hoogtepunt van de debuutplaat is, wordt leuk vertolkt met, uiteraard, meeklappende handjes. Met December is een prachtig nummer geboren, waarin de stem van Basia prachtig uitkomt. Toch is het een beetje jammer dat de rest van de setlist toch meer van hetzelfde is. Hierdoor weet Basia Bulat de greep op het publiek niet helemaal vast te houden, maar haar luisterliedjes zijn erg mooi en Basia Bulat zou zeker niet misstaan op een festival als Motel Mozaïque. The Veils openen met Nux Vomica. Een knaller van formaat. De toon is gezet. Intensiteit, die bij The Veils áltijd voelbaar is, speelt wederom een grote rol. Finn Andrews voelt als geen ander aan, hoe hij zijn woorden kracht bij moet zetten. Muzikaal rockt het alles exact. Mysterieuze bassiste Sophia, die zo nu en dan ook nog eens lief glimlacht, weet haar baspartij van leuke heupwieginkjes te voorzien. Daarnaast zijn diezelfde baspartijen ook nog eens een lust voor het oor. The Veils speelt een soepele setlist met veel intense momenten. Bijna alles van Nux Vomica wordt gespeeld. Ook The Tide That Left And Never Came Back van debuutplaat The Runaway Found komt voorbij. Dat culthit Lavinia niet gespeeld wordt, is niet eens een gemis, gezien de strakke setlist van vanavond. Daar tegenover staat een spiksplinter nieuw liedje band die een goede indruk achterlaat. Ook de Bruce Springsteen cover State Trooper wordt succes naar het enthousiaste publiek geworpen. Finn Andrews geeft zijn ziel aan Rotown. De vonken spatten er vanaf tijdens albumopener Not Yet. Behoorlijk vermoeid verlaten de bandleden het podium, en de zaal blijft om ze roepen. Als alle bandleden weer op het podium zijn teruggekeerd valt er, waar eerder de vonken van het gitaarspel eraf spatten, een sprookjesachtig stilte en wordt Under The Folding Branches ingezet. Een genot om naar te luisteren. Een uitstekende uitvoering van het wat poppier One Night On Earth volgt en Finn besluit de setlist met More Heat Than Light. Samen met The Tide de enige nummers van het debuutalbum dat vanavond gespeeld worden en met zulks intensiteit dat je het gerust het hoogtepunt van de avond kan noemen. Helemaal als medewerkers van The Veils merchandising, bandleden van Basia Bulat en een aantal fans besluiten om het podium op te gaan voor een kortstondige ‘stage-invasion’. Elk bandlid speelt een ander instrument en daarnaast ‘bespelen’ de podiumbetreders ook nog wat instrumenten. De band verlaat het podium en gitarist Dan Raishbrook als laatste. Hij laat zijn gitaar oorverdovende ‘feedbackend’ op de planken achter. Dat The Veils in zo’n kleine zaal als Rotown stonden, kan al als iets bijzonders gezien worden, maar daarnaast hebben ze ook nog eens een hele goede show weggegeven. De afgelopen maanden is de band bezig geweest om nieuw materiaal te verzamelen en in het najaar zal dit uitgewerkt worden tot een nieuw album. Tot dan is het wachten en lekker nagenieten van ‘die show in Rotown, van toen ze er eigenlijk zelfs al te groot voor waren’. Wat is zo’n jubileum toch fijn!