Dave Andriesse speelde in sixtiesbands The Perverts en The Apemen. Hij was programmeur van Rotown van 1997 tot 1999 en hij was programmeur van Nighttown. Momenteel is hij o.a. dj, organisator van evenementen, programmeur bij WaterFront; kortom, een duizendpoot. Charmante Dave lult vijf kwartier in een uur... Merie: "Is programmeren bij WaterFront wat je nu voornamelijk doet?" Dave: "Ik werk deeltijds in vaste dienst bij WaterFront. Daar organiseer ik festivals als Primitive; het vierdaagse garagerock festival, en het Real Rhythm & Blues Festival. Daar ben ik 'groos' mee. En ik ben weer begonnen om een reeks reggae shows op te zetten. Ik heb als Nighttown-programmeur veel met reggae gedaan. Alle groten in de reggae heb ik naar Rotterdam gehaald." Merie: "Maar ja, Nighttown viel weg?" Dave: "Ja, daardoor is er twee jaar niets meer gebeurd met reggae, maar ik heb nu wel leuke dingen staan in WaterFront. Verder ik doe wat 'ad hoc' dingetjes. 'k Ben bezig met een concert van de Black Rebel Motorcycle Club, en freelance doe ik wat projecten. Laatst heb ik nog een 'Neder beat' fototentoonstelling gedaan." "Ik zit nooit stil. Als diskjockey ben ik al twintig jaar internationaal aan de bak aan het timmeren. Sixties muziek is wereldwijd een fanatieke scène. Zo ben ik ook begonnen. The Perverts en The Apemen waren mijn bands. Daar verdiende ik mijn brood mee, medio jaren negentig. Toen programmeur Marguerite Melchers wegging bij Rotown, heb ik gesolliciteerd. Zo ben ik hier programmeur geworden en kon ik met m'n hobby m'n brood verdienen. Want toen ik in The Perverts speelde, kwam ik in het buitenland andere bandjes tegen en boekte ik al tours voor ze." Merie: "En dan Rotown ook gelijk even meepikken?" Dave: "Neeneenee, dat was vòòr mijn Rotown tijd. Ik heb weinig voor eigen parochie gepreekt. Eigen smaak moet je als programmeur in de koelkast kunnen zetten. Eigen criteria moet je loslaten, en bands beoordeel je op artistieke kwaliteiten en commerciële potentie." Merie: "In de tijd van Marguerite was er qua programmering een beetje een vast format, zoals sessies en singer/songwriter die ingevuld moesten worden. Hoe was dat in jouw tijd?" Dave: " We zijn begonnen met die traditie voort te zetten. Maar in overleg met eigenaar Dick Pakkert, ben ik het los gaan laten. Want als je stagneert, krijg je een houten jas aan. Ik ben mijn eigen koers erin gaan varen, zonder het in één keer te amputeren. Da's niet goed voor je vaste achterban. Redelijk snel ging de frequentie van de sessies een tandje lager." Merie: "Was je het beu dat steeds dezelfde mensen op de sessies afkwamen?" Dave: "Ja, steeds dezelfde koppen, die met iets archetypisch uit hun straatje aankwamen. Ik ben meer gaan programmeren wat er voor m'n voeten kwam. Ik ging kijken of er een fundering was om een doelgroep te bouwen en of die doelgroep er ook voor te vinden was." Merie: "Boekte je muzikanten die je interessant vond, en zocht daar een doelgroep bij?" Dave: "Eén van de werkzaamheden van de programmeur is dat je bij de sleutelfiguren in de stad, de specialisten in de detailhandel - de platenzaken met name - gaat peilen van 'Joh, is daar een publiek voor hier in Rotterdam?'. Zelf moet je natuurlijk ook zorgen dat je in die scène zit. Je moet aanvoelen of, als het zakelijk niet interessant is, het dan zo baanbrekend of spraakmakend is dat je het toch moet hebben. Ik ben wel specifiek gaan 'winkelen' naar dingen die ik op voelde komen borrelen, om dat naar Rotown toe te trekken. Ik denk dat tijdens mijn periode bij Rotown de nadruk op alternatieve gitaarpop lag." " Het was een kwestie van ambities en uiteindelijk is het ook de traditie in Rotown dat elke programmeur zo'n twee tot drie jaar blijft zitten. Dan is het tijd om te gaan. Ik had het hier steengoed naar m'n zin. Ik vind Rotown nog steeds dé tent; qua programma, qua publiek, qua personeel, qua achtergrondmuziek, qua sfeer." "Eén van mijn allereerste concerten was Grandaddy. Dat waren verlegen gasten, van die Chriet Titulaars. Een goed gebruik van mij was dat ik altijd met de band mee-at en me altijd even ging voorstellen. Kreeg echt zo'n slap vaatdoek handje. Het was een uitverkocht concert op een vrijdagavond - dat was een van de moeilijke dingen dat het restaurant dan langer open was - op het podium werd nog gegeten. Dus Grandaddy kon pas laat soundchecken, terwijl de zaal bomvol stond, tot verbijstering van die verlegen zakkenwassers. Die gasten stonden me aan te kijken, van 'Maak je nou een geintje?'. Tegenwoordig wel veel makkelijker met de extra caféruimte ernaast." Merie: "Wat waren jouw hoogtepunten in de jaren dat je hier werkte?" Dave: "Er waren vele hoogtepunten. Het was hier twee, drie keer per week feest. Ik heb deze anekdote ook verteld voor de jubileum dvd, gemaakt door het VPRO Lola Da Musica-team. Voor mij was het optreden van Calexico een grote victorie." "Calexico was echt wat voor Rotown. Enerzijds staan ze in de roots, anderzijds zijn ze zo bezig dat het voor een jong publiek leuk is. Maar het ging niet door. Ze stonden al op Crossing Border en Louis Behren had exclusiviteit voor de randstad. Toen Calexico ging doorbreken, waren ze eigenlijk al te groot voor Rotown. Maar omdat ik een jaar lang had zitten zeiken, kreeg ik die band toch. Dat was een fantastische dag! Binnen 'no-time' was het uitverkocht." "Eigenwijs als ik ben, had ik, in overleg met Dick, meer kaarten verkocht dan de officiële capaciteit toeliet. Daarnaast stond de gastenlijst ook tjokvol. Ik had eerlijk gezegd de teugels iets te los gelaten. We stonden voor een voldongen feit: er waren te veel potentiële bezoekers voor die zondag. Met een tribune-constructie hebben we toen de zaal opgehoogd." "De zondag van het concert werd Feijenoord kampioen. Er braken rellen uit, politiehelikopters zwierden door de lucht, er werd geschoten en geplunderd. Veel mensen zijn die avond de straat niet opgegaan. Het bezoekersaantal viel daardoor uiteindelijk mee. En het concert was fan-tas-tisch!" "Maar er zijn ook obscuurder avonden geweest die niet minder leuk waren. Bij een concert van The Lightning Beatman, een hele maffe Zwitser die zich verkleed als Mexicaanse worstelaar (en worstelt met een andere idioot uit z'n band). Op dat moment sloegen bij één of andere rare leip, die strak stond van de drugs, de stoppen door. Er was geen beveiliging in die tijd. Door met negen man op z'n rug te springen, hebben we hem buiten gekregen. Er moest wel vijftien man politie aan te pas komen om hem af te voeren. Dat was een hele gewaarwording; een gedenkwaardige avond." "In m'n eerste paar maanden bij Rotown had ik de Hepcats geprogrammeerd. Zwoele rocksteady, soulvolle ska-reggae uit Florida, met twee donkere zangers die, net als Sam & Dave, danspasjes deden. Een paar weken daarvoor had ik een optreden van de Toasters neergezet; uptempo ska. Daar komen rauwdouwers op af. Dat concert is uitgelopen op een klein knokpartijtje. Maar omdat dat bij Rotown uit den boze was en is, heeft eigenaar Dick Pakkert besloten, terwijl ik met The Perverts door de US toerde, 'Hepcats is ook ska, dat pleuren we deruit'. Toen ik terug kwam, lag er een briefje op m'n bureau 'Hepcats verplaatst naar de Vlerk'. Bij de Vlerk wreven ze in hun handen. De avond van het concert ben ik wel met Dick gaan kijken, zo is hij dan ook weer. Achteraf had hij er spijt van, want ook hij vond het prachtig." Merie: "Is Rotown nog steeds een ontmoetingsplaats voor je?" Dave: "Ja, ik spreek al die gasten die hier werken nog wel. Ik ben met ex-collega's bevriend gebleven. Eigenaren Dick en Mirjam ken ik goed, en met programmeurvakbroeder Joey kan ik het goed vinden. De harde Rotown-kern ben ik nooit uit het oog verloren. Het is nog steeds een zaal naar m'n hart."