Frank Hermans: “Ik kwam in Rotown zo’n half jaar na de opening. In oktober 1987 ben ik begonnen achter de bar. En al assisteerde ik al vanaf 1994 bij het geluid, pas in 1995 ging ik achter de bar vandaan. Ik volgde een studie als tekstschrijver, speelde in bandjes en was bevriend met geluidstechnicus Cas Bouwmans van Via Ritmo. Met mijn studie heb ik nooit wat gedaan, ik werkte toch liever met het geluid. Toen heb ik zo’n AB geluidstechniek cursus voor beginners gedaan, waarna ik verder ben opgeleid door geluidsmensen binnen Rotown en beter werd door ervaring. In 2002, toen Rotown vijftien jaar bestond, heb ik Raoul Lampe opgevolgd als hoofd geluid.” Annet Brugel 3VOOR12 Rotterdam: “Er wordt vaak lovend geschreven over het geluid bij live optreden in Rotown. Waarom klinkt het vaak zo goed?” Frank: “De meeste complimenten krijgen we hier over het monitorgeluid; het geluid zoals de band zichzelf hoort. Als hun geluid goed is, spelen de bandleden ook beter. Bij soundcheck gaan ‘grotere’ bands vaak voluit, omdat ze niet meer gewend zijn om in een relatief kleine zaal te spelen. Dan moet je ze weleens adviseren om zich niet te overschreeuwen of hard te spelen. Er zijn ook bands die eigen geluidstechnici meenemen. Die adviseer ik dan hoe ze het geluid in deze zaal het beste krijgen. Maar meestal regelen we het geluid zelf. Ik ben niet alleen. We doen het met een team om beurten. Maar ik ben er wel vaak.” Frank is bescheiden over de positie die hij binnen Rotown bekleed. In de jaren dat hij aan het poppodium verbonden is, heeft hij niet alleen de apparatuur aangeschaft waar bands en achtergrond muziek mee versterkt worden, maar ook bands op hun gemak gesteld voor ze het kleine podium opstapte voor het optreden. Annet: “Heb je wel eens echte ‘pain in the ass’ artiesten meegemaakt?” Frank hoeft niet na te denken: “Mary Gauthier, een folk en county singer/songwriter uit Louisiana. Ze kwam tijdens de soundcheck al met een kapotte gitaar het podium op. Dan maakt het niet meer uit hoe je het geluid ook bijdraait, het klinkt altijd verrot. En zij werd steeds pissiger op mij. Een dag later zou ze in Paradiso spelen. Ze ging daar weer zo tekeer, dat de geluidsman geweigerd heeft haar geluid te regelen. Mary heeft die avond niet gespeeld.” “Daar staan gelukkig vele hoogtepunten tegenover. Hooverphonic vond ik wel één van de betere optredens. De Brusselse band heette toen nog Hoover, maar moest, omdat de naam al voorkwam, een andere naam kiezen. Het optreden was intiem en overweldigend. Verder Calexico, het optreden waar programmeur Dave het in een eerder interview het over had. Frank: “Ja, een fantastische avond en een even zo goed optreden, waarna ik in een roes naar huis fietste en zag hoe voetbalsupporters de stad afgebroken hadden. Ik hoorde de muziek nog in mijn hoofd, toen ik een ME-er verslagen op een betonnen trap zag zitten. Dat was zo tegenstrijdig aan de avond die ik beleefd had.” “Hoogtepunten volop, maar die me zo gauw te binnen schieten zijn The Kooks, Oceansize, Admiral Freebee en Hallo Venray.” Annet: “Wat maakt Rotown Rotown?” Frank: “Rotown is bijna de hele dag open. Daardoor komen mensen vaak vroeger, vóór optredens. Je voelt het zenuwachtige afwachten van het publiek in restaurant of café. De spanning bouwt op gedurende de dag; er gaat wat gebeuren. Ontmoetingen zijn al gauw informeel. En de gezichten die je tegenkomt zijn divers. En ook al is Rotown na de verbouwing groter geworden, het blijft compact qua ruimte.” Als ik vraag welke band(s) Frank zou programmeren met een ongelimiteerd budget valt gelijk de naam Bloc Party. Frank: “Bloc Party is voor mij de vertegenwoordiging van de Rotown-stijl, qua muziek en qua bandleden. En als er dan nog geld over is, zou ik Scissor Sisters boeken als naprogramma.”