Het Rotterdamse Cellophane speelt vrijdagavond als voorprogramma van At The Close Of Every Day een akoestische set. In een sfeervolle setting, gezeten naast een houten keukentafeltje, overtuigt gitarist en zanger Reinier Gerritsen in het eerste nummer Stage met zijn ijle zang. Steven Fitsch begeleidt Reinier op gitaar, en met z’n tweeën creëeren ze een geluid en sfeer in WaterFront die veel weg heeft van Saybia. Na dit nummer komen bassist Ingmar van de Vlies en drummer Ronald Renirie de twee bijstaan. De set blinkt niet uit in diversiteit. De songs zijn lang uitgesponnen en komen moeilijk ‘to the point’. Desondanks wordt er goed gespeeld en maakt de uitstekende zang een hoop goed. Cellar Doors is één van de betere nummers. Minco Eggersman en Axel Kabboord vormen het hart van één van de meest bijzondere bands die Nederland rijk is: At The Close Of Every Day. De band bestaat sinds 2002 en heeft sindsdien een oeuvre opgebouwd met songs vol melancholie en heimwee. De mannen dragen forse baarden, en hun grote ogen suggereren een wereld waarin alleen open zee en diepe stilte bestaat. Met pet op, zie je gitarist Axel Kabboord met pruimtabak en natte ogen aan de havenkade staan, turend naar de schuimkoppen op de golven. Zanger en drummer Minco Eggersman, vooraan in het midden van het podium, kijkt met zijn lange lijf over het publiek, alsof hij naar de horizon zoekt na een maandenlange uitputtende zeereis. Met diepe basstem zingt Eggersman liederen over vergankelijkheid. Het lied Uffelte, vernoemd naar een plaats in Drenthe, waar hij in zijn jongensjaren heeft gewoond, en waarvan hij zegt: "we waren er niet welkom", is er zo één. ‘De ziekte treedt in/wat heeft het nog voor ‘n zin/het is dwingelandij waarnaar dit riekt/ja, tot op het bot verziekt.’ De sfeer van een dorp dat de ander niet duldt, is hiermee prachtig verwoord in een archaïstische taal die past bij de sfeer van oude tijden. Ook de Engelstalige songs van At The Close Of Every Day hebben een donkere sfeer, zonder dat het somber wordt. Het is eerder ontroerend en warm. Eén van de hoogtepunten is September Grass, afkomstig van het album The Silja Symphony uit 2004. Eggersman schreef dit nummer ter nagedachtenis aan zijn moeder, die overleed toen hij zeventien was. De ramp met de veerboot Estonia diende als metafoor voor dit verhaal. Het rode podiumlicht en de rook achter de heren geven rillingen over mijn rug als hij met zijn donkere stem zingt: "I want to walk on September grass and drop all my dark thoughts on the ground. Then let the black birds come and let them fill up their winter bellies with this sober song." Axel Kabboord weet met zijn weidse gitaargeluid beelden van open vlaktes en groteske vergezichten op te roepen. En het prachtige harde, maar droge drumgeluid van Eggersman kloppen helemaal bij de sfeer van de muziek. Verder speelt At The Close Of Every Day met See Me Through en I Know This Much is True twee nummers van de soloplaat Wagon Fair (2004), die Eggersman onder de naam ME heeft uitgebracht. De afsluiter Ik Weet laat de gedragen en verstilde kant van Eggersman nog eens zien als hij, van achter zijn drumstel, voorleest uit het psalmenboek van zijn eigen teksten. Het gitaargeluid dat Axel Kabboord dan tevoorschijn tovert is gewoonweg magisch. ‘Wanneer onze dagen samen komen/en regenachtig zijn/Wanneer onze woorden samensmelten/of kwetsen oud en klein. Dit zijn geen alledaagse songteksten, maar uit de mond van Minco Eggersman kloppen ze en zijn ze waar. Het knappe is dat At The Close Of Every Day nergens vals sentimenteel wordt, terwijl dit bij zulke gevoelige en subtiele liederen zo snel op de loer ligt. Hun muziek inspireerde bevriende muzikanten om remixen te maken van hun favoriete At The Close Of Every Day tracks. Dit resulteerde in het album Leaves You Puzzled dat in april uitkomt. Spinvis nam ’t Hellend Vlak op en Solex The Maria Tales. Andere muzikanten die meewerkten zijn Kettel, Diefenbach en Sylvain Chauveau.