Twee trio's bevolkten deze donderdagavond het Waterfront-podium. De eerste, Coolhaven, is een graag geziene gast in de wat culturelere kringen van deze stad, met twee werknemers van Worm en één van de Player in de band is dat natuurlijk geen verrassing. Met een minimaal insturmentarium (laptop en gitaar) weten de drie heren een behoorlijke bak herrie neer te zetten, die waarschijnlijk het best te omschrijven valt als anarchistische electronoise. De gitaar wordt zelden traditioneel bespeeld, met behulp van diverse attributen (waaronder een rasp) worden de vreemdste geluiden aan het apparaat onttrokken. De electronische begeleding is electro van het minst subtiele soort, bij vlagen wel verdomd dansbaar. Maar absolute aandachttrekker is de verdwaasde zang, met dank aan vele rondslingerende tekstvellen die doen vermoeden dat de band het hele reportoire ter plekke bij elkaar improviseert. Desondanks weten de drie mannen, geheel in zwart gekleed met zwartgeverfde gezichten menig applausjes aan het binnendruppelend publiek te onttrekken, en ook de lachers worden op hun wenken bediend. Vooral in het laatste nummer, handelend over Guantamo Bay pakt trekt de zanger alle registers open door een dansje over het podium te maken in een geïmproviseerd Hula-rokje. Alles wat deze heren aan subtiliteit missen maken ze met humor weer goed en het publiek is in een puike stemming als hoofdact Stöma hun show begint. Bassist Bruno, drummer wouter en draaitafelduizendpoot eni-less mogen alledrie gerust virtuoos genoemd worden. Als Stöma slepen ze de luisteraars mee op instrumentale trips door een sprookjeslandschap waar funk, jazz, noise en metal een organische crossover aangaan. Zo ook vanavond, het trio lijkt er zelfs nog meer zin in te hebben dan normaal. Stöma heeft dan ook wat te vieren. Hun nieuwe 7" Nik Nok, waarop ook Eni-less te horen is, is de eerste opname uit Stöma's nieuwe studio, Feed the whole. Deze ruimte delen zij met een forse groep collega-muzikanten, waaronder Firetime, Clayborn, Doodoo'd Coffee en Harry Merry & the Must. Vanavond speelt het drietal duidelijk een thuiswedstrijd, er wordt zelfs volop gedanst door het aanwezige publiek, wat nog niet zo makkelijk is met de afwijkende maatsoorten waar Stöma zich doorgaans van bedient. De spanning wordt er aardig ingehouden, Nik Nok wordt als laatste nummer gespeeld, waarvoor de band zich schuilhoudt achter de witte maskers die ook op de hoes prominent aanwezig zijn.