Mono cd recensie: Populism

Niet te gekunsteld, niet te geproduceerd, een band zoals een band hoort te klinken

Wouter de Hoogh en Frank Wever, ,

Onlangs presenteerde Mono haar tweede album in Rotown. Lees hier wat 3v12 Rdam van de cd Populism vindt!

Niet te gekunsteld, niet te geproduceerd, een band zoals een band hoort te klinken

Na de single Right Time en de volwaardige langspeler No Can Dance is hier nu opvolger Populism van deze vier inventief rockende Rotterdammers. Waar op deze voorgangers stuwende, vaak zwaar alternatieve rock werd gespeeld, lijkt het roer nu omgegooid. Opener My Hand In Yours trakteert de luisteraar nog op een ouderwetse Mono sound, catchy en dansbaar, maar op Point Of No Return komen er verrassende toevoegingen voorbij. Omgekeerde gitaarsamples, Beach Boy achtige koortjes en toetspartijen die een vleugje west-coast pop combineren met een lekker funky basloopje. Soms klinkt Mono, in de aanzet van een nummer als Evolution No. 9, als Ben Folds, dan weer als Death Cab For Cutie, maar nergens als een kopie. Hun eigen geluid, hoe drastisch ook veranderd, blijft doorklinken en tussen de meer poppy liedjes door zijn psychedelisch vuige rockers te vinden waarmee de band haar goede live reputatie zal uitbouwen. Persoonlijk is Barbarella een favoriet, een nummer waarbij spanning wordt opgebouwd die maar niet tot de vette climax komt waar je op hoopt, maar nergens inzakt. Mede door een ‘klein’ akoestisch liedje als Like A Butterfly is Populism een heerlijke afwissellende plaat geworden die klinkt alsof hij met het grootste gemak is gemaakt. Niet te gekunsteld, niet te geproduceerd, een band zoals een band hoort te klinken. Toch zijn deze kunstzinnige jongeheren op hun best in de zorgvuldig opgebouwde rocknummers waarin de spanningsboog wordt vastgehouden door de open passages met heldere zang om vervolgens heerlijk uit te monden in uitgesponnen composities, denk hierbij aan een nummer als Here’s Looking At You. Gesteld moet worden dat het prijzenswaardig is dat deze band nieuwe wegen in slaat. Waar Waiting To See You Fall met een simpele riff naar mijn smaak te rechtlijnig is krabbelt de band met genoeg slimme vondsten in het instrumentale Add It Up direct weer overeind, om in het Franstalige slotnummer nog een verassend toetje op te dienen. Dit is als een heerlijke maaltijd waarbij het bestek lekker dwars om het bord heen wordt gegooid, maar de smaak is dusdanig dat het resultaat er beslist mag zijn.