‘Acoustic music is fucking rubbish’, zo staat te lezen op de tourshirts van Ezio, dat deze UK- editie opent. Het Britse duo heeft gevoel voor humor, dat is meteen duidelijk. Ook tussen de liedjes door volgt de ene grappige anekdote de andere op. Muzikaal gezien legt het duo de lat meteen hoog. Ezio brengt prachtige ingetogen liedjes met rake teksten, maar weet ook te rocken met hun twee akoestische gitaren. De twee gitaristen wisselen de virtuoze solo’s onderling af, en weten het publiek van begin tot eind te boeien. Af en toe slaan ze misschien iets teveel door in hun virtuositeit, maar het is absoluut razend knap wat Ezio hier laat zien. Na afloop staan de heren zelf hun cd’s te verkopen. Gezien de belangstelling bij de cd-verkoop is het duidelijk dat ze vanavond een nieuwe schare fans hebben aangeboord. Binnenkort verschijnt er een nieuw album van dit Britse duo. Als Rotown slim is, houdt ze een plekje in haar programmering vrij. Het contrast met Kirsty McGee is groot. De zangeres heeft de ondankbare taak om in het rumoerige café te spelen, en heeft de strijd om de aandacht bij voorbaat al verloren. Samen met haar muzikale partner brengt ze mooie liedjes, maar op de een of andere manier komt het deze avond niet zo lekker over. Zeker na het flitsende optreden van Ezio klinkt het wat oubollig wat Kirsty McGee laat horen. Dat neemt niet weg dat de zangeres een mooi warm stemgeluid heeft, en zeker een herkansing verdient in een wat intiemere setting met een dankbaarder publiek. De Ierse bard Luka Bloom staat vervolgens voor een volle grote zaal, en heeft direct vanaf het begin de aandacht van het publiek. De man die in 1991 in zijn eentje het voltallige publiek van Pinkpop stil wist te krijgen met zijn akoestische gitaar heeft dan ook een karrevracht aan ervaring in huis. Bij het tweede liedje krijgt hij het publiek al aan het meezingen in het prachtige ‘Sunny sailor boy’. Andere hoogtepunten die volgen zijn o.a. ‘Exploring the blue’ en de ingetogen afsluiter waarvan de titel me ontschoten is. Zoals het hoort bij Ieren leidt Luka Bloom bijna ieder liedje in met een passend verhaal. Daarnaast maakt hij overigens terecht de opmerking dat het wat bizar is om als Ier op een UK festival te staan. Hij vergelijkt het met een optreden van Herman Brood op een festival voor Duitse muziek. Zo heeft hij wel meer rake opmerkingen in huis, zoals bijvoorbeeld over het immigratieprobleem in zijn thuisland. Het versterkt allemaal de lading van zijn liedjes, die toch al niet mis zijn. Luka Bloom toonde met dit optreden opnieuw aan een rasentertainer te zijn. Geef die man een akoestische gitaar en hij weet uren te boeien. Tenslotte is het aan Lou Rhodes om het festival af te sluiten. De voormalige zangeres van Lamb staat er nog wat onwennig bij, maar blijft echt prachtig om naar te kijken. Ze wordt zelfs aangekondigd als ‘de mooiste vrouw van Engeland’. Toch kan dit niet voorkomen dat het festival een beetje als een nachtkaars uitgaat. De liedjes van Rhodes zijn soms behoorlijk zweverig, dan weer liggen de liedjes erg zwaar op de maag. Aan de zangeres zelf of aan de band ligt het allemaal niet. Zeker de drummer/percussionist weet met zoveel subtiliteit te spelen dat het al een genot is om naar hem te kijken en te luisteren. Maar waar haar voormalige muzikale partner Andy bij Lamb zorgde voor de nodige pit ontbreekt dit bij haar solowerk nog teveel. Je ziet het publiek dan ook opveren als er een liedje van Lamb voorbijkomt, in dit geval ‘Gabriel’. Je moet wel heel erg fan zijn van Lou Rhodes’ stemgeluid wil je haar nieuwe werk echt kunnen waarderen. Hopelijk brengt haar aanstaande nieuwe album daar verandering in. Al met al was ook de UK editie van het Singasong festival weer erg geslaagd. Lantaren Venster heeft zeker met de grote zalen de perfecte locaties in huis voor dit soort intieme muziek. Laat maar komen, die volgende editie!