De opkomst is wat verwarrend. Peter Morén en Bjorn Yttling beginnen het optreden met de ruggen naar het publiek toe en er zit geen kale man achter het drumstel. Waar is John Eriksson? Er wordt wat geplukt aan de gitaar en basgitaar. Hoe gaat deze band live klinken? Gelukkig verandert het gepluk al snel in een sterk aanzwellend geheel: Objects Of My Affection staat als een huis! De band is duidelijk geïnspireerd door de sixties. Het pak en kapsel van Peter doen je onbewust toch even aan Austin Powers denken. Dat beeld wordt weer snel weggenomen door de muziek. De liedjes klinken lekker fris en af. Goede tweestemmige zang, mooie poppy liedjes met een duidelijk begin, middenstuk en eind. Het lijkt allemaal simpel in elkaar te steken, maar toch zijn hier goede muzikanten voor nodig. En het is ook duidelijk te merken dat de bandleden alledrie goede songwriters zijn. Alles klopt gewoon. En de invaldrummer, Jan, past goed bij de band. Lekker strak spelen, maar ook op de juiste momenten losbreken en doen waar je zin in hebt. Toch is er tijdens het eerste deel van de set in het bijna uitverkochte Rotown veel geroezemoes te horen. Het publiek reageert wat lauwtjes en de bandleden zijn ook nog aan het zoeken naar de juiste vorm. Heeft het ermee te maken dat ze vermoeid zijn van hun lange reis? Komen ze nu dan rechtstreeks uit noord Zweden, waar ze in 1999 met zijn drieën begonnen zijn? Gelukkig vinden ze hun draai steeds beter. Bij het nummer The Chills, het eerste nummer dat ze met z’n drieën geschreven hebben, merk je dat ze intenser en met meer plezier spelen. En dan zet drummer Jan een wel heel bekend roffeltje in. Peter legt zijn gitaar weg, pakt een shaker en tuit zijn lippen dicht bij de microfoon. Fluiten maar! Nou komt de hele zaal los en ook de bandleden zelf feesten mee. Helaas is Viktoria Bergsman van The Concretes er niet bij om mee te zingen. Maar Peter zingt naast zijn eigen tekst ook haar partijen in een iets andere toonhoogte. De band en publiek zijn nu echt in topvorm: het is feest! De interactie is helemaal geweldig als ze het nummer Amsterdam ten gehore willen brengen. Bjorn en Peter spreken met het publiek af om daar Rotterdam van te maken. Bjorn moet zich goed concentreren tijdens het nummer om inderdaad Rotterdam te zingen. Maar daar wordt hij dan ook voor beloond door een juichend publiek. En als dan toch per ongeluk het 020-woord wordt gezongen, corrigeert de menigte dit luidkeels. Amsterdam/Rotterdam, een ingetogen song, wordt direct opgevolgd door een lekker snel en hard nummer, waarop de drie mannen zich flink kunnen uitleven. De set is zo opgebouwd dat het ook feest blijft. Niet alleen wisselen ze langzamere songs met snelle af, ook wordt genoeg ouder materiaal gespeeld. Op het album Writer’s Block, de internationale doorbraak van Peter Bjorn And John, lijkt het of je met een studioband te maken hebt. Je vraagt je af of hier live iets aan toe te voegen valt. Na dit feest in Rotown, tevens het allereerste optreden in ons land, is het antwoord op die vraag duidelijk. Dit smaakt naar meer!