Annet Brugel: 's Middags staan er workshops als D.I.Y. fanzines, Radical Cheerleading en eenDJ workshop door Lady Aïda op het programma. De opkomst is teleurstellend, maar het handjevol mensen dat bij de workshops aanschuift, is enthousiast. In de WaterFront-zaal wordt er gehupst met pompon's door keurige meiden die vooral overtuigend het woord 'fuck' 'spitten'. In het café zitten twee groepen rond tafels teksten te knippen en te plakken, tot de stencilwaardige fanzine's op de tafels liggen. En om je te beschermen tegen de intredende guurheid, kun je bij de marktkraam van Saskia De Feijter leren breien. Rondom het stalletje wordt flink doorgehaald en afgegleden. Dj Lady Aïda weet overal haar passie in te leggen, zo ook tijdens de dj workshop. De twee leerlingen krijgen bevlogen privé-les. Bij de jongste leerling is de vonk overgeslagen. Hij gaat op zoek naar een passende draaitafel. Het Bredase Displayed mag de avond in de kroeg openen. De drie maken poppy hardrock. Zangeres Suzanne kletst lekker weg op het podium, maar wat ze zingt is, waarschijnlijk door de kwaliteit van het geluid, slecht te verstaan. Het zijn nog geen rasmuzikanten, wat totaal niet storend is, want hun repertoire hebben ze lekker simpel gehouden. Ze doen precies wat aankunnen. Prima set voor een bijprogramma, zeker in WaterFront café. De pauze is kort. Dus het ruige rock ensemble Tigerstring uit Den Haag mag nog in de dampen, die Displayed produceerde, spelen. De drumster slaat snel en heeft een wildere 'rock a billy-stijl' qua spelen. De gitaarpartijen van de heesruige zangeres sluiten er naadloos bij aan. Wat kan haar stem bekoren en schuren tegelijk. De twee zijn een absolute verrassing. Terwijl ik aan het breien ben neemt Mucho Maestro Jan-Jaap Tanis pen en papier van me over, zodat ik kan breien: Nadat ik (Jan-Jaap) vanaf 19.00u zonder geldig entreebewijs rondgelopen had op LadyFest betrapte ik mezelf erop dat ik me verveelde en ergerde. Ergeren aan een tijdsschema waar niemand zich aan leek te houden, ergeren aan de inhoudsloze - zogenaamd hippe - activiteiten en een sukkelige programmering in het café. Toen ik zo'n vijftien minuten in de grote zaal had rondgehangen met mijn cassis ging er een uitsmijter de mensen langs met de vraag of ze een bandje of stempel hadden. Deze vraag moest ik met 'nee' beantwoorden. Om mijn schuldgevoel af te kopen begaf ik me naar de kassa, waar ik al verscheidene malen - niet geheel onopvallend - voorbij was ges(l)open. Toen de vrijwilligster eindelijk de moeite op wou brengen om haar spiegeltje en make-up aan de kan te leggen, kon ik mijn EURO 7,50 omruilen voor een kaartje. Gelukkig was er, rond de klok van half tien, Lushus. Deze band had gisteravond ook al gespeeld maar ik had ze helaas gemist. Omdat de band Link had afgezegd mocht dit illustere trio uit De Bilt opnieuw openen. Gisteren presenteerde Lushus "Big Fat Man", hun nieuwe single. Onlangs verscheen op het Dying Giraffe label het album "Red Blushes", dat met name dankzij de opvallende pluche hoes veel aandacht heeft getrokken. Lushus is van meet af aan spannend, Merel en Sascha, beiden op basgitaar, begrijpen als geen ander wat "ruimte in de muziek aanbrengen" betekent. Ook krijgt de groep het voor elkaar om de luisteraar voortdurend op het verkeerde been te zetten. Wat aanvankelijk lijkt op een disconummer, kan opeens omslaan in indieherrie of punkrock. De band schuwt zelfs Latijns-Amerkaanse grooves niet! Sascha is veelzijdig, ze neemt voor onder andere Red Blushes en Der Alte ook de normale elektrische gitaar ter hand. Merel daarentegen is in mijn ogen de betere bassiste van de twee; met een erg diepe pocket en een mooier geluid. Vocaal gezien klinkt de band soms nogal vlak: spraakachtige vrouwelijke zang en schreeuwen afgewisseld met de soms diepe, soms rauwe stem van drummer Jorg. Ook de teksten zijn dadaïstisch, maar dat past juist weer erg goed bij de muziek. Lushus houdt de aandacht van de luisteraar vast. Het is werkelijk een lust voor het oog, om dit bizarre trio aan het werk te zien. Ondanks het weemoedig makende begin heeft Lushus mijn avond weer goed gemaakt. Chapeau! Jan-Jaap geeft de pen weer door aan mij, Annet Brugel en tot mijn schrik moet ik bekennen dat het breien wederom is verzand in het kopen van cd's en het kletsen met mensen in de gang met marktkraampjes; een ontmoetingplaats bij uitstek. Je komt er moeizaam weg door de leuke, bijzondere mensen die je er maar blijft tegenkomen. In de grote zaal komen de meiden van Cheap Thrills al het podium op. 't Is even wennen, want normaal staan er bij hun optredens drommen macho mannen aan de podiumrand. Nu overheersen kale vrouwen, gendertwijfelaars en 'politiekbewuste anarchisten' in het zaalbeeld. Ondanks dat de toeschouwers vooraan de kat uit de boom kijken, gaat het publiek snel over stag bij de Cheap Thrills. Deze straight rock and roll-band heeft, net als de op het festival ontbrekende The Riplets, de gave om rock and roll neer te zetten als hedendaagse pop, die voor een groot publiek toegankelijk is. De liedjes zijn, na één keer het refrein gehoord te hebben, mee te zingen. Zangeres Selma zingt hees, vlot en begeerlijk. Het rondborstige karakter van de vrouwen in de band nodigt uit tot meedoen en het verkiezen van je persoonlijke lieveling in de band. De vier bandleden kletsen onderling wat af tussen de nummers door. Er is veel interactie tussen de band en het publiek. Als toeschouwers mogen we meegenieten van hun onderlinge gebbetjes en overpeinzingen; weinig diepgang, puur amusement. Drumster Nurhaya heeft telkens wat te klagen. Dan heeft ze dorst, dan verbrand naar eigen zegge de spot haar reet en eigenlijk heeft ze de hele tijd last van kramp in haar handen. Toch klinkt de muziek als een (rock around the) klok. Bassiste Hermance, gitariste Ashley en drumster Nurhaya spelen strak. Voor je het weet, heb je niet alleen kennis genomen van hun muzikale kwaliteiten, maar hebben ze zichzelf ook als karikaturen voor je neer gezet. Van muziek zonder al teveel diepgang over naar muziek die ontstaan is om in een zo kort mogelijk tijdsbestek een boodschap muzikaal te declameren; punk. De korte, snelle nummers van De Fatwa's gaan over gelijke behandeling en onafhankelijkheid. Gemeend zingt zangeres Claud teksten als "Big arse, big tits, bony, nice fuck. It's not for you." (On The Street), "No wedding ring, no handcuff." (Not With Me) en "Onderworpen aan de sterke macht, van de kerel die je verkracht." (Lafaard). Er hebben al veel zangeressen hun teksten opgeschreeuwd de afgelopen twee dagen, maar het jongst bijgekomen bandlid Claud is één van de weinige die het met zuivere schreeuwstem kan zingen. Maar is Claud wel het jongst bijgekomen bandlid van De Fatwa's? Naast bassiste/achtergrond zangeres Faby Gator staat, gedurende de eerste drie nummers, een in roze geklede 'girly' van een jaar of negen. Serieus scandeert ze de éénregelige refreinen met de bassiste mee. Drummer Mari-Hyena en gitariste Yasmean zorgen dat de snelle punk niet ontspoort, terwijl bassiste Faby Gator trotsglunderend de zang van de 'girly' in goede banen leidt. Bij het eerste nummer was het pogolont al aangestoken. Niet voor de poes, bumpt een flink deel van het publiek tegen elkaar. Zachter en vriendelijker, want borsten stuiteren nu eenmaal wat lekkerder dan knokige mannenellebogen. Voor de hoge kwaliteit die De Fatwa's ook deze avond weer moeiteloos op het podium neer zetten, zouden ze het predikaat 'moeders van de punk' verdienen. Het podium wordt in rap tempo opgeschoond. Terwijl ik met een schuin oog op het blokkenschema kijk; "?", verschijnt in zwarte top en dito hipster met pijpjes, electro punker Elle Bandita op het podium. "Ik ben het vraagteken van vanavond." Voordat haar zelf opgenomen cassettebandjes met electro worden ingestart, dankt zij, als een winnende Miss Universe op puberleeftijd, programmeur Ryanne (alias Elle B. zelf) uit de grond van haar hart dat ze op LadyFest mag staan. Natuurlijk speelt ze de zaal vrij snel plat, haar repertoire is voor velen in het publiek bekende kost. De teksten die Bandita vloeiend zingt, krijgt ze dan ook direct vanuit het publiek teruggescandeerd. Punk is vlot en kort van stof, maar na één-twee-drie nummers is het optreden alweer voorbij. Weinig verrassing achter het vraagteken? Integendeel, het tweede nummer is nieuw. Bandita heeft daarvoor allerlei riotgirl-nummers samengevoegd tot één. Elle heeft met haar stembanden en gitaar artiesten, waarvan er ook op de Monstergirl verzamelaar staan, vleiend in het spotlicht gezet. Tijdens een kort gesprek dat ik met Elle Bandita heb, vertelt ze dat er nieuwe nummers aankomen. Daarna vertrekt ze naar de draaitafels voor de Elle Bandita dj-set die later die nacht zal volgen. Maar eerst nog een band die door Bandita aangekondigd wordt als de nieuwe electro sensatie uit Mokum. Dat blijkt SweetSweet niet te zijn, of je moet muziek met een nadrukkelijk aanwezig keyboard onder electro scharen. Het conceptuele girly trio bestaat uit 'een konijn , een kat en een beer' die ontsnapt zijn uit een onderzoekslab. Op een film, geprojecteerd in de grote zaal, zie je hoe de drie meiden, verkleed als eerder genoemde dieren, genieten van hun vrijheid in downtown Amsterdam. De boodschap van deze speelse dierenrechten activisten is duidelijk. Toch zingen de drie dames, samen en om beurten, meer over verachtelijk schoonheidsidealen en vrouwenrechten vanuit een meisjes oogpunt dan over de beestjes. Drummer Meta staat wat meer achteraan op het podium opgesteld, maar neemt, net als synthesizerspeler Bianca en bassiste Maaike (tevens van Dusty Blinds), haar plaats in als mede-frontvrouw. Voor één lied verlaat ze zelfs haar drumstel om vooraan op het podium te zingen. Al zingt ze overtuigend, ze ziet er kwetsbaar uit en brengt net iets meer stilte in de zaal dan tijdens de overige nummers. Dat kan natuurlijk ook het gevolg zijn van de afwezige drumpartij. De muziek van SweetSweet is niet hoogstaand. Maar als kunstproject schittert het prachtig tussen de werken van fotografen en schilders die de grote zaal exposeren. Kartonnen blote vrouwen met vleugel-armen zweven boven de door dj Lady Aïda tot dansen gebrachte menigte. Er is ruimte genoeg om 'kicke moves' te maken en een gesprek langs de wanden met schilderijen en foto's te voeren. Voor ieder wat wils ook in de kleine uurtjes van de al lang ingevoerde wintertijd.