De eerste avond van het rhythm & blues festival in WaterFront was er een die langzaam op gang kwam. De eerste band The Strikes had een beschamend klein publiek. Slechts een handjevol mensen hebben genoten van dit concert met een strakke gitarist, die in vrijwel elk nummer de tijd kreeg om te laten horen wat hij kon. Ook de zanger die harmonica speelde alsof hij zong, en een stem als een vrachtschip had maakte het concert meer dan waard. Waar is de vaderlandse liefde van de blues fans voor deze nederlandse band? Nog drie concerten na deze, en dan gaat deze band uit elkaar, ach en wee! Next in line was Bo Weavil. De franse dandy begon met een rustige opbouw en de set kabbelde voort, met voornamelijk ritmes van de laid back blues. In de zaal knikden de hoofden mee met de high hat slagen en de heupen bewogen loom op de bass tonen. De driekoppige band had een ouderwetse feel, en de donkerbruine stem met trillende uithalen maakte het geheel een heerlijk melancholisch en deinend muzikaal bad. Misschien omdat ze tussen twee ijzersterke acts stonden, viel het optreden van Big Joe Louis met hun standaard one-two-three rhythm n blues een beetje tussen schip en wal. Qua outfits waren ze aardig flashy, maar qua liedjes heel behoudend. Fijn om op het podium te zien was de contrabas van deze band, tóch authentieker dan de bas gitaar. En dan Nathaniel Mayer, blues god die na dertig jaar weer uit de achterafstraatjes van Detroit is verschenen. Zelfs met een stramme heup swingt hij het hele WaterFront los, en iedereen staat te bewegen. Zijn charisma en die van zijn sexy saxofoniste houden de aandacht van het publiek goed vast. Deze man weet wat leven is! Met liedjes als I Need Love And Affection, Not The House Of Correction en Shake What Your Momma Gave Ya laat hij ons fijntjes zien, waar de rhythm in blues zit. Voldaan, en verre van blue, wordt het publiek achtergelaten. En iedereen wil morgen meer!