Als je tegenwoordig als folk act nog de jeugd wilt bereiken moet je het anders doen. Niet zo gek ook dat Rotown onder 'klinkt als' Bright Eyes neerzette, wat ze een paar dagen eerder ook bij Okkervil River deden overigens. Klopt dit? Ja, ik denk het wel. De jonge generatie folk acts hebben geen last van een stoffig imago, daar hoef je niet voor te vrezen bij deze avond Folk This! Wel was het even afwachten of het iets teveel zou klinken als Conor Oberst. Tijdens het luisteren van de platen wist ik meteen dat ik Two Gallants live vast een stuk leuker zou vinden. Niet dat ik niet genoot van de albums, maar het is nou eenmaal een band die het live waar moet maken wat ze op plaat ingetogen al beloven. Hier en daar kreeg ik op plaat wel dat Conor gevoel, en het wachten was op een dronken Two Gallants op het podium van Rotown, om vervolgens de hoop maar op te geven tot een explosief optreden dat ik op zijn minst nog wel verwachtte van Two Gallants. Het grote verschil met Two Gallants en Okkervil River is dat de formatie een stuk kleiner is, met alleen gitarist Adam Stephens en drummer Tyson Vogel. Dit werkt perfect bij the White Stripes en Death From Above 1979. Sowieso overtuigen dit soort formaties me erg snel door te klinken als een voltallige band, zonder al die overbodige leden die er stiekem vaak toch wel bij zitten. De combinatie van de rustige folkish stem van Adam die hij gelukkig ook forser kan gebruiken waar nodig, samen met de drumstijl van Vogel die lekker energiek is, sta je al snel te kijken naar een leuke band. Heel af en toe bleken er wat gaten te zitten in het repertoire, wat kleine minpuntjes, maar die werden al snel weggespeeld door de mannen. Het mooie aan het optreden was de combinatie tussen het minimalistische en ingetogen spel waarna de choatische Two Gallants ook weer aan de beurt kwamen. Sierlijk was ook de tandenborstel van Adam Stephens, die hij nog in zijn kontzak had zitten tijdens het spelen.