The Little Cave is een knus en gezellig jongerencentrum in Zevenkamp waar bijna ieder weekend lokaal talent zijn kunsten laat zien. Een ideale gelegenheid voor jonge bands om ervaring om te doen en een ideaal moment voor recensenten om eens verder te kijken dan dat de neus lang is, want op dit soort podia staat veel aanstormend talent. Deze avond stonden er twee veelbelovende bands op het podium. De aftrap was in eerste instantie bedoeld voor Cockroach Avenue, maar daar deze niet op was komen dagen werd het stokje doorgegeven aan Madisun, een ietwat onzeker bandje met nog niet veel podiumervaring, maar wel heel veel potentie. Madisun is een beginnend bandje dat heel goede muzikanten herbergt en laat zien dat ze veel potentie hebben, al zal er her en der nog wat bijgeschaafd moeten worden. Zo is het stemgeluid van Ciska soms net te mager om het lied te dragen. Jan-Jaap, bassist, liet bij Time Eater horen dat zijn stemgeluid heel goed past bij zowel de muziek als bij de stem van Ciska. Om de liedjes krachtiger te maken zouden ze kunnen overwegen wat meer samen te zingen. Het is me opgevallen dat Maarten, drummer, en Jan-Jaap ontzettend goed op elkaar zijn ingespeeld. Jan-Jaap zijn roots liggen bij David Bowie, wat heel goed te horen was aan zijn zang, maar voor zijn bastechnieken heeft hij heel veel geluisterd naar Jacco Pastorius en Weather Report. Een superstrakke ritmesectie waar menig beginnend bandje, maar ook professioneel bandje, jaloers op kan zijn. De nummers Daisy en Time eater staan als een huis en geven de band zijn gezicht, dat ontbreekt bij de andere nummers nog een klein beetje. Zoals ik al zei is het een band met veel potentie, daarom verwacht ik dat als deze band nog twee jaar veel optreed en werkt aan het eigen gezicht dat ze het aardig ver gaan schoppen en wellicht een plaats kunnen bemachtigen op het Excelsior label, want dat is waar ze volgens mij thuishoren. Little Mystic was eigenlijk bijna het tegenovergestelde van Madisun. Waar Madisun de ritmesectie als drijvende kracht achter de nummers had, was het hier voornamelijk Little Mystic, zangeres/ gitarist, die de nummers droeg. Haar stemgeluid en gitaarspel was een combinatie van Skinhead O´Connor en The Cranberries. Overigens zijn ze onlangs derde geworden bij de Grote Prijs van Zuid Holland. Voor mij was de band een groot mysterie qua bezetting. Mike Bollerman leek afkomstig uit een metalband, hij moet alleen nog een beetje oefenen met zijn dubbele bass pedaal of beter nog deze helemaal achterwege laten. John Gagestijn is zo iemand die de bas is gaan spelen omdat het zo gemakkelijk te leren, maar zo moeilijk te beheersen is. Hij straalde enthousiasme uit en leek blij met elk moment dat hij zijn eigen kunnen mocht laten zien. Little Mystic deed me denken aan een echte folkzangeres die niet alleen heel overweldigend, maar ook heel integere kon zingen. Het mooiste was dat het allemaal klopte, werkte en was zoals het hoorde te zijn. Het mooiste moment van het optreden was het moment dat de bassist zijn snaar brak. Terwijl hij zijn snaar aan het vervangen was zong Little Mystic een liedje geheel a capella. Drie heren uit de zaal werden geraakt door deze tonen en begonnen spontaan mee te knippen met hun vingers. Heel spontaan en heel intiem. Hier stonden twee bands waar we hopelijk nog meer van zullen horen in de toekomst. Achteraf gezien ben ik ook wel benieuwd naar wat Cockroach Avenue hier nog aan toe had kunnen voegen. Voor mij was de avond eigenlijk wel compleet genoeg.