Om even na achten is bijna iedereen gearriveerd bij de woning aan het begin van de Schiedamseweg, om de hoek van historisch Delfshaven. Beneden aan de lange steile trap staat een man in het zwart te wachten. Het is Maurice Dielemans, organisator van de Rotterdamse afleveringen van Live In Your Living Room. Hij is aardig nerveus, want de Great Lake Swimmers zijn er nog niet. Dat wordt spannend... Boven aangekomen blijkt het net zo'n soort huis te zijn als de vorige keer: met een hoog plafond en lekker ruim, waardoor er naast het 'podium' nog genoeg ruimte is voor iedereen om te staan. Er staat een collectie kleurige vazen in de kamer en er hangt een sombrero van een verre reis. Leuk. Het is toch vol; het maximum van 35 bezoekers is overschreden, en Boy Omega uit Zweden heeft zijn hele orkest van zes mensen meegenomen. Bewoonster Iris van der Lee was de vorige keer gast en deze keer gastvrouw. Ze heet iedereen welkom en informeert later op de avond nog of je wel genoeg te drinken hebt genomen. Aardig! Het is al te zien aan de foto's en de gitaren aan de muur, maar navraag leert dat ze zelf ook in een band zit: Crush. Afgelopen koninginnedag hadden ze nog een optreden. In afwachting van de Great Lake Swimmers wordt besloten de programmering om te gooien en elke artiest een half uur te laten spelen in plaats van twee keer een kwartier. Melle de Boer van het Haagse Smutfish bijt de spits af. Met een stem die aan Neil Young doet denken - maar minder snerpend - brengt hij een aantal mooie liedjes die stuk voor stuk erg persoonlijk zijn. De kat Joop zingt vanaf de trap om de hoek af en toe een stukje mee. Het wordt geen moment saai en van Haagse branie is geen sprake; hier zit een bescheiden jongeman die beleefd bedankt voor het applaus en wiens Engels on-Nederlands goed is. Hij ziet er zelfs een beetje Amerikaans of Scandinavisch uit met zijn ringbaardje. Normaal is hij met een hele band maar met zijn gitaar alleen is het ook al zeer het aanhoren waard. In een interview met altcountry.nl wordt het als volgt samengevat: "Een klote jeugd, gebroken gezin, spraakgebrek. Alles gaat over een eenzaam bang jongetje dat naar liefde hunkert". Er zit ook humor in. Teksten over kaboutertjes die aan een onderbroek trekken en over drank, ex-vriendinnen met bruine ogen of leren broeken. Smutfish was twee jaar geleden band al van de maand bij de Popunie en stond afgelopen keer op Noorderslag. Hun EP The Fish That Couldn't Swim is gratis te downloaden op hun website en het debuutalbum heet Lawnmower Mind, dat lovende recensies kreeg in de popbladen en zelfs in de Volkskrant besproken werd. Buiten staat nog steeds iemand zenuwachtig te wachten: hij heeft geen telefoonnummer van de Great Lake Swimmers of van het adres in Amersfoort waar ze ‘s middags zouden optreden, maar deze datum staat wel aangekondigd op hun site. Ze zouden toch wel komen? Binnen begint de set van Martin Gustafsson uit Zweden, net 27 geworden en bekend onder de naam Boy Omega. Binnenkort komt zijn tweede album The Black Tango uit, opvolger van het debuut I Name You Isolation. Hij heeft een heel orkest bij zich: een violiste, een celliste, een basgitarist, drummer, pianist, en ook nog iemand met saxofoon en melodica. Met zijn zevenen vullen ze de ruimte en het geluid mag er wezen: subtiliteit en passie worden afgewisseld, soms hard, soms amper hoorbaar. Zijn stem is zuiver en de teksten weer voornamelijk droevig en mooi. ‘Wat leuk!’ is de reactie van Iris, en gelijk heeft ze. Om tien voor half tien komt Maurice naar boven met het verlossende bericht: ze zijn gearriveerd! Er ontstaat even verwarring bij Boy Omega over hoe lang ze nog mogen spelen, maar ze doen nog twee of drie nummers en dan is het even pauze. Tot slot: de Grate Lake Swimmers, ofwel zanger Tony Dekker met gitaar en Erik Arneson met zijn banjo. Ze spelen nummers van het gelijknamige debuutalbum, van het nieuwe album Bodies and Minds en een cover van Joni Mitchell. De mensen in de kamer zijn er doodstil bij, afgezien van een enkel vallend flesje en een paar mensen met de slappe lach, waarschijnlijk omdat het zo stil is. De muziek is weer mooi en droevig, maar een stuk rustiger dan Boy Omega omdat ze maar met zijn tweetjes zijn. Tony Dekker verontschuldigt zich voor de late aankomst. Vanaf Amersfoort hebben ze bijna heel Nederland gezien per trein, inclusief een overstap in Gouda. Het zij ze vergeven. De mooie liedjes maken alles goed. Na afloop gaan de meeste mensen meteen weg, maar er is nog volop mogelijkheid om met de artiesten en andere gasten na te praten. Ze blijken superaardig te zijn en vertellen honderduit over muziek en Nederland. Er worden extra slaapzakken geregeld voor de Zweden en de Canadezen die allemaal blijven slapen. Iris heeft nog snel voor ontbijt gezorgd en zal de volgende ochtend gewoon naar haar werk moeten. De Canadezen moeten ook vroeg op want die spelen de volgende dag alweer in Hamburg. De kat Joop durft eindelijk weer gewoon in de kamer te zijn. De volgende Rotterdamse aflevering is op zondagavond 5 juni in de woonkamer van Mic Barendsz met Charlie Dée, Music77 en The Almosts. Wie er bij wil zijn kan zich opgeven via de site.