Brendan Benson & The Wellfed Boys is eigenlijk niet echt een band, het draait allemaal om de wat bleke en magere Brendan Benson uit Michigan. De man heeft een stem die veel trekken vertoond van die van John Lennon, en een leven dat om de muziek draait. Niet het maken van cd’s, maar het optreden en spelen met anderen. Benson speelde met Jason Falkner (Jellyfish), Jack White (White Stripes) en stond onlangs in het voorprogramma van Beck. Op de cd, The Alternative To Love, die hij eerder dit jaar uitbracht op het V2 label, speelt Benson de meeste instrumenten zelf. Het album is goed ontvangen door de pers en zou wel eens de echte doorbraak van Brendan Benson kunnen zijn. En terecht. Brendan Benson maakt rockmuziek die op een oude leest is geschoeid. Muziek die linea recta onder de familiefilms uit de jaren ‘70 gemonteerd kan worden. Kort gezegd: vintage rock. En vintage is hip en boeiend. En hoewel Benson een solist is, zijn alle liedjes bedoelt om door een band gespeeld te worden. De nummer staan vol van de gitaarloopjes en weemoedige teksten. Het concert in Rotown, dat verre van vol was, werd in een hoog tempo, strak en vrijwel foutloos afgewerkt. De korte nummers volgde elkaar in een hoog tempo op, met als hoogtepunten Metarie en Cold Hands. De stelselmatigheid waarmee de setlist was samengesteld, is tekenend voor Benson die staat bekend om de neiging om alles te controleren. Toen de band per ongeluk het nummer Tiny Spark in startte, werden ze direct gecorrigeerd: “We’ll do that one later”. Pas tijdens de toegift liet de Amerikaan de teugels vieren en mocht het publiek een verzoeknummer aanvragen. Maar niet meer dan één, want het laatste nummer werd weer door de meester zelf bepaald.