De leden van The Dee Rangers komen, op de toetsenist na, allemaal uit Zweden en ze maakten een beetje Monkees-achtige muziek. Ik was er in eerste instantie nog niet zo van onder de indruk totdat de toetsenist een panterpak aantrok en achter de microfoon plaatsnam. Het bleek een Fransman te zijn die geen woord Engels kon uitbrengen. Hij ging voor ons twee echte Franse chansons ten gehore brengen. Toen was ik verkocht en met mij volgens mij ook de rest van de zaal. Wie ooit in de Efteling in die draaiende potjes is geweest en daar het achtergrond muziekje heeft gehoord (Monsieur Cannibale) die zou nu wel enigszins een idee moeten hebben van wat er zich op dat moment afspeelde. Daarna nam de eigenlijke zanger het weer van hem over. Die verontschuldigde zich voor zijn gebrekkige kwaliteiten daar hij met griep op het podium stond, als hij niets had gezegd dan had niemand het geweten. Als uitsmijter had deze band nog een leuke verrassing in petto namelijk een Golden Earring cover. Halverwege het eerste nummer van de tweede band, The Cooljerks, kwam ik binnenvallen om een stel lelijke vrouwen op het podium te zien dansen. Gelukkig stond er een bandje met goed uitziende mannen tussenin die ook nog eens een lekker deuntje aan het spelen waren. De eerste band met lekker in het gehoorliggende gitaarsolo’s, die deden denken aan Chuck Berry, daarnaast hadden ze ook nog verstand van polka’s. Voor een band uit Duitsland konden ze goed overweg met het Engels en het Frans. Ook The Cooljerks zongen wat Franse chansons, maar met een minder hoog Efteling gehalte dan die van The Dee Rangers. Helaas duurde mijn napret van The Cooljerks erg kort. The Black Lips was een anticlimax van jewelste. Het eerste dat ik noteerde in mijn blocnote was: ”Go home and practice.”. Punk mag best rammelen, maar hier viel gewoonweg niets meer van te maken. Een stel minderjarigen met een misplaatste arrogantie en de muzikale kwaliteiten van een halve walnoot. Volgens mij wist geen enkel bandlid welk stukje wanneer gespeeld moest worden noch wanneer er iets gezongen werd. Of er is gewoon voor het optreden afgesproken dat alles ad lib werd gespeeld en dat ze dan wel zouden zien waar dat in zou uitmonden. Het mondde uit in een gitarist die het publiek in stond te plassen en later ook in zijn eigen mond. Jammer, jammer, jammer. Gelukkig betrad een doorgewinterd stel muzikanten daarna het podium. Wat een verademing was het om deze rockers op leeftijd te horen en te zien. Deze band heeft bewezen dat je geen ‘The’ in je naam hoeft te hebben om een groot garagerock bandje te worden en dat je niet in het publiek hoeft te plassen om aandacht te krijgen. Het deed me in eerste instantie een beetje denken aan een leuke Meatloaf, dat kon ook komen omdat ik de zanger van een afstandje wel wat vond hebben van Meatloaf. Er zijn er die beweren dat het op The Beatles leek, maar daar moet je je niets van aantrekken. Deze band is onder andere bekend geworden met het nummer Help You Ann en op die roem kunnen ze nog jaren teren. De reacties van het publiek waren ook niet te zuinig. Er werden zelfs pogingen gedaan tot crowdsurfen, iets wat op Lowlands uit den boze is. Omdat het zo goed bij het publiek in de smaak was gevallen waren ze dan ook niet te beroerd om een toegift te geve,n en toen bleek dat niemand er genoeg van kon krijgen, kwamen ze nog een tweede keer terug. Garagerock is een tijd lang een ondergeschoven kindje geweest, maar er wordt hard gewerkt aan een terugkomst. Primitive is een van de koplopers wat betreft het promoten van garagerock en hopelijk komen er nog vele vervolgen van dit festival…misschien dat er wel wat gedaan kan worden aan de dagprijs, want 24 euro voor een dagkaart is best een hoog bedrag.