Het album A Temporary Dive staat, net als haar vorige cd, vol met rustige, wat dromerige liedjes, die zich laten kenmerken door korte teksten, een liefelijke stem, mooie (gitaar) arrangementen en teksten over verbroken liefdes, bijv.: ‘… My friend you left me in the end I guess I knew it all along I guess I expected this song And it is at it appeared Like a fist in my stomach and Swallowing tears Your song turned out to be a sad one Just as I feared’ De intimiteit die haar cd’s kenmerken was in Rotown ver te zoeken. Brun wist de toeschouwers niet te ontroeren en het publiek liet haar niet toe de intimiteit op te bouwen. Het was voordurend rumoerig. Ogenschijnlijk beleefde Rotown een normale kroegavond in plaats van een optreden van een heel goede singer/songwriter. Brun speelde de nummers zonder al te veel hartstocht of overtuiging. De zachte nummers, zoals Drowning In Those Eyes en Temporary Dive, werden weliswaar technisch goed uitgevoerd, maar raakten niet de gevoelige snaar van het publiek. De liedjes met wat meer volume, zoals My Lover Will Go, misten de dynamiek en de balans die ze op de cd zo mooi maken. Het concert werd op momenten ontsierd door een onwillige geluidsinstallatie die kraakte. Een probleem dat pas laat door de technici hersteld kon worden. Ane Brun bleek een schuchter meisje, verdwaald in de grote stad en verstopte zich het liefst onder haar pet. Anders dan haar voor programma: Wendy McNeill. Muzikaal is de Canadese minder sterk dan Ane Brun, maar McNeill was zichtbaar meer in haar element. Ze verleidde en betoverde de zaal haar enthousiasme en steelse blikken. Bij het afscheid hield het applaus dan ook lang aan. Het publiek hoopte op een toegift van McNeill. En hoewel het lang wachten was kreeg het publiek haar zin: bij het allerlaatste nummer van de avond speelde McNeill en Brun samen.