Een maandagavond is misschien wel de minst aantrekkelijke dag voor een artiest om op te treden. Ook het publiek kan aan het begin van de week maar weinig moeite opbrengen om na een vermoeiend weekend er weer gelijk op uit te trekken. In Rotown waren er dan ook maar weinig mensen aanwezig. Maar die veertigtal mensen leken wel allemaal The Decemberists te kennen, getuige de vele verzoekjes waar vanuit de zaal om geroepen werd. Dit enthousiasme kwam het optreden alleen maar ten goede, want de groep begon tamelijk mat. Alsof ze zonder reden in Rotterdam waren aangespoeld stond de band uit Missoula op het podium. Ze speelden wat liedjes van hun laatste en vierde cd Her Majesty . Een indiepop versie van americana. Denk dan vooral aan Neutral Milk Hotel. De legendarische band van Jeff Magnum waar zanger Colin Meloy zijn stem geluid meedeelt, evenals het onvaste timbre. Meloy was in een melige bui en lachte al zijn vocale missers weg. Dat is ook de charme van de groep, maar het wordt iets te veel van het goede als men ook minutenlang op de gitaren het vals spelen tot een kunst verheft. Dan slaat de verveling toe. Toch groeide het vijfkoppige man- en vrouwschap naar mate de avond vorderde. July, July klonk vrolijk en As I Rise zorgde voor gezelligheid. Toetseniste Jenny Conlee is niet bepaald moeders mooiste, maar het lachebekje was wel de troefkaart van de band die bestaat uit matige muzikanten. Ze maakte van Billy Liar een opgewekt deuntje en zorgde met haar accordeon voor een welkome afwisseling aan het basisgeluid. Daar tegenover stonden langdradige drekken als Shanty For The Artethusa die het geduld danig op de proef stelden. Na 45 minuten langs valleien en heuveltjes te zijn vervoerd, werd er bij de toegift toch nog een hoogtepunt aangedaan. Meloy bracht in zijn eentje Just Like Honey van Jesus And The Marcy Chain ten gehore. Een werkelijk adembenemende uitvoering die het zeer wisselvallige optreden toch nog tot een goed einde bracht.