Rotterdam is een stad die veel verschillende culturen en invloeden verwelkomt, en het is mooi dat dat zich vanavond ook een weg baant naar de Homegrown sessions. Van Putten staat aanvankelijk nog solo op het podium, maar na de opening vraagt hij ook zijn vierkoppige band het podium op. De eerste indruk is heel aardig; de liedjes zijn popgevoelig, zijn laid-back zonder saai te worden maar hebben voldoende inhoud om de stap van achtergrond naar luistermuziek te maken. Bryan’s stem bevindt zich op een sweet spot die weliswaar wat lager ligt dan een Passenger of Jason Mraz, maar met evenveel levenslust en plezier de nummers brengt.

Dat gevoel wordt versterkt wanneer Bryan aankondigt dat de ritmes een beetje gaan veranderen, en wel in de richting van het Caribisch gebied. Zijn nummers zoals I Found Me winden er geen doekjes om. Toch blijft er een sterke onderlaag van Westerse singer-songwriterpop liggen, maar de exotische ritmes krijgen meer los dan een gemiddelde gimmick. Die titel laten we over aan de kazoo, die tot tweemaal toe uit de kast wordt getrokken. Het gortdroge instrumentje zet niet bijzonder veel zoden aan de dijk, maar ach,  hoe meer kazoo hoe beter.

De band achter Van Putten bestaat uit een gitarist, bassist, percussionist en een extra zangeres. De meerstemmigheid zorgt ervoor dat gevoelige nummers nog gelaagder overkomen en de gezellige songs krijgen hierdoor meer spannendere diversiteit. De drummer grijpt zo nu en dan naar zijn bongo’s, wat de subtiele hybride tussen Europa en de tropische eilanden nog even aandikt.

Bryan van Putten heeft bijzondere noten op zijn zang. Radioliedjes worden slim afgewisseld met warmere en exotische ritmes, zonder bloedheet tropisch te worden. De pure vriendelijkheid en emotie die door de liedjes heen zit is een nagenoeg perfecte sound om de nazomer van 2016 mee af te sluiten. Ook goed om te onthouden voor volgende zomer!