I Am Oak krijgt Rotown doodstil

Hollandse fluisterpop van wereldformaat

Tekst: Jaap Smit Foto's: Richard Nijholt ,

I Am Oak is allang niet meer Nederland-only. Hoewel zanger Thijs Kuijken en z’n lange haren uit Utrecht afkomstig zijn, geniet de band steeds meer een internationale status. Met de nieuwe plaat in Our Blood heeft I Am Oak opnieuw goud in handen en worden ze door zowel binnenlandse als buitenlandse critici op handen gedragen. Voordat de band in november in Italië de podiums bestormt, trappen ze in Rotown hun rondje Nederland af.

Dat wil zeggen, nadat David Åhlén de avond heeft geopend. Gewapend met een afgebladderde gitaar en een (elektrische) cellist hijgt de Zweed een flinke handvol songs. De gitaar staat schel afgesteld en de cello kan de muziek ook niet redden. De hoge tonen uit de strot van een man met gabberkapsel zijn gewoon niet prettig. Sørry.

I Am Oak heeft gelukkig alles in huis om dit recht te trekken. Qua stemgebruik van Kuijken zou je de muziek onder ‘fluisterpop’ scharen, maar live wordt de ervaring intenser. Al vroeg op de avond worden de nummers verlengd met lange instrumentale stukken, waarop de bandleden uitbundig meedeinen. De volle zaal die ze tegenover zich hebben, neemt dat gedrag voorzichtig over, maar is vooral muisstil. Het klinkt als een klok in Rotown.

De nummers worden naarmate de avond vordert wat gelaagder, en ook de toevoeging van toetsen werkt zo nu en dan verfrissend. Tijdens ieder nummer wordt een metersdikke muur opgeworpen van diepe drums, spitsvondige basloopjes en melodieën die in het midden laten of het vrolijk of mistroostig is. I Am Oak gaat kundig te werk en beweegt vrij op de ritmes over het podium. Tussen de nummers door daarentegen is de band ronduit ongemakkelijk. In het begin krijgen Kuijken’s vragen richting het publiek geen gehoor, maar als bassist Stefan zich ermee gaat bemoeien, worden de monoloogjes heerlijk awkward en uiteindelijk gewoon lollig. In combinatie met de stemmige muziek wat apart, maar we zijn vanavond gewoon nuchtere Hollanders onder elkaar.

I Am Oak serveert een lange lijst luisterliedjes die het af en toe niet kunnen laten om plotsklaps open te barsten. Het applaus wordt harder, de verhaaltjes ongemakkelijker en uiteindelijk willen we de band niet meer laten gaan. Na een donderende finale laat I Am Oak Rotown toch nog schuddend achter. De fluisterpop heeft zich bewezen als een verrassend genre dat I Am Oak in iedere vezel heeft zitten. Met deze band als visitekaartje in het buitenland mogen we als nuchtere Hollanders ook best trots zijn.