Plaatrecensie: Mozz - Ongeneesbaar (EP)

Prima punkrock, maar wel een beetje gedateerd

Mick Arnoldus ,

Ga even mee terug in de tijd met ons: wijde broeken tot precies over de knie, stekeltjeshaar, American Pie, Tony Hawk’s Pro Skater op de Nintendo 64 en petjes met de klep naar de zijkant. Hoe oud ben je ook alweer? Het zijn alle kleine dingen die je al meteen in verband brengen met een bepaalde sound van bands die furore maakten vlak voor het eind van het vorige millennium. Nu heeft elk tijdperk natuurlijk haar kenmerken waar we met terugwerkende kracht de wenkbrauwen over optrekken. Soms gaat dat fronsen gepaard met warme nostalgische gevoelens. Maar in de meeste gevallen zijn we het er met elkaar over eens: het was toen best leuk, maar nu hoef je er niet meer mee aan te komen.

Toch zijn we hier nu, anno 2016, met de nieuwe EP van MOZZ: Ongeneesbaar. De Nederlandstalige punkrock van MOZZ is zeker niet slecht. En hier en daar hoor je ook melodieën en wendingen die verraden dat er wel degelijk een originele geest waart in de oefenruimte van dit viertal. De teksten zijn zo nu en dan origineel te noemen. Maar sommige dingen komen een beetje geforceerd over omdat het wel moet rijmen. De zanger verhaalt in de liedjes half cryptisch over het leven, over liefde en hoe hij over de wereld denkt. De thema’s die voorbij komen doen zelfs denken aan de bands waar de muziek zich aan spiegelt. De productie van deze kortspeler is prima. Op sommige momenten klinken de bas en de drums een beetje alsof er een laag modder op de microfoon lag, maar dat wordt nergens echt storend.

Als je geen gimmick of een bepaalde unieke eigenschap hebt, heeft de muziek die je maakt geen dienende functie: de muziek zelf is het doel. Dan moet je, zeker tegenwoordig, je best doen om iets te maken wat zich op de een of andere manier onderscheidt van de rest. En het is maar de vraag of MOZZ dat bereikt met deze EP.