Plaatrecensie: Maria Mendes – Innocentia

Rotterdamse jazzvocalist brengt swingende 60s jazz met een Portugees randje.

Tekst: Menno Klinkenberg Jr. ,

“I see a promising and shining future for this young, talented singer.” Dat waren de woorden van Quincy Jones toen hij in 2010 de Voice Competition Award aan haar overhandigde tijdens het Montreux Jazz Festival. Met optredens in het Klokgebouw in Eindhoven tot aan de Blue Note Jazz Club in New York, lijkt Maria Mendes meer dan alleen een prestigieuze start gemaakt te hebben. Haar tweede studioalbum ‘Innocentia’ is daarbij haar meest recente mijlpaal.

‘Innocentia’ is een samenstelling van haar favoriete jazz composities en zelfgeschreven nummers. Tegelijkertijd maakt ze meerdere uitstapjes die variëren van jaren zestig vocal-jazz naar ritmische stromingen als bossa-nova en latin-jazz. Meest kenmerkend is haar kraakheldere en betoverende stem waarmee ze door het hele album de toon weet te zetten. Hierin wordt ze begeleid door een handvol aan jazzmuzikanten die ook op haar debuutalbum ‘Along The Road’ te horen was.

Opvallend is dat, van de twaalf nummers, zes in het Engels zijn gezongen en zes in het Portugees. De Engelstalige kant van het album bestaat voor het grootste deel uit covers en eigen interpretaties van bestaande jazznummers. Meest noemenswaardig is ‘When You Wish Upon A Star’, een cover dat afkomstig is van de Disney-film ‘Pinoccio’. Ondanks dit nummer al eerder vele malen door een veelvoud aan jazziconen is uitgevoerd, weet zij er toch een eigenzinnige versie ervan te maken.

Toch is het haar eigen geschreven werk waar ze het meest op uitblinkt. Met nummers als ‘O Ovo’ weet ze al snel een energieke sfeer op te wekken, terwijl ze in het nummer ‘Bachianas Brasileiras No. 5’ juist weer een rustige en sensuele kant van haar laat horen. Tijdens deze nummers zal je haar ook meerdere keren horen ‘scatten’, waarbij ze woorden vervangt met klanken die geen betekenis hebben. Op het eerste gezicht klinkt het erg verfrissend en weet ze hiermee nog gevarieerder te kunnen zingen, maar na twee nummers begint diezelfde variatie al redelijk snel af te nemen.

Al om al is ‘Innocentia’ een album waar je Maria Mendes goed kan leren kennen; waar ze vandaan komt, waar ze van houdt en waar haar kwaliteiten liggen. Vooral op vocaal gebied biedt zij kwaliteit van de bovenste plank en is het een album dat in een knusse huiskamer heerlijk weg luistert. Voor doorgewinterde jazzluisteraars zal ‘Innocentia’ echter wat minder innovatiefs met zich meebrengen. Daarom is het te hopen dat ze met een opvolgend album een stap verder durft te gaan: iets minder textbook, iets meer Maria. Ze heeft in ieder geval bewezen de juiste ingrediënten in huis te hebben.