Wij trappen af met The Notwist, wat tijdens Cross-Linx doorbraakalbum Neon Golden in z’n volledigheid speelt. Het zestal doet dat vanaf opener ‘One Step Inside Doesn't Mean You Understand’ eigenlijk voor te weinig publiek, de Grote Zaal is niet eens voor de helft gevuld. Zij die er wel zijn, krijgen echter een fantastisch optreden voorgeschoteld. De band, eigenzinnig als de heren zijn, wijkt voor de aardigheid wel van het album af.
Cross-Linx festival, De Doelen
Cross-Linx editie 2016 kan de boeken in als succesvol.
Februari loopt tegen haar einde en dus is het tijd voor Cross-Linx Festival, hét enige echte rondreizende Nederlandse festival. Na Eindhoven en Amsterdam is Rotterdam aan de beurt en wij zijn erbij in De Doelen.
Zo klinkt er meer synergie tussen de gitaarpartijen en de elektronica, worden de vocalen meer en meer vervormd en klinkt er bij vlagen een heuse dubsound. De heren laten de muziek meer dan eens ontsporen, zo klinken de drums tijdens ‘This Room’ grandioos en is het stampen geblazen op het tegen techno aan schurende middenstuk van ‘Pilot’.
Snel door naar Son Lux, wat in de sfeerloze Arcadis Zaal mag spelen. Nou ja, zaal. Noem het gerust foyer, eentje waar de zaallichten aanblijven en waar straatlicht door de ruiten naar binnen schijnen. Noem het sfeerloos, maar Ryan Lott en de zijnen trekken zich daar niets van aan. De band klinkt snaarstrak en heel urgent en komt zo ontzettend daadkrachtig over.
Terug naar de Grote Zaal, waar Crowded-House vocalist Neil Finn en Wilco-drummer Glenn Kotche samen met een orkest op de planken staan. Het Unlimited Orchestra speelt niet alleen nieuwe nummers, maar ook bijvoorbeeld Crowded House-klassieker ‘Don’t Dream It’s Over’. Andrew Bird komt langs voor grootse versies van zijn ‘Puma’ en ‘Saints Preservus’ en Son Lux mag hier aanschuiven voor orkestrale versies van de eerder in de eigen set gespeelde ‘Easy’ en ‘Lost It To Trying’.
Leuk, maar de samenhang tussen nummers van Bird, Son Lux, Crowded House én de eigen nieuwe nummers is minimaal en dit haalt de vaart wel een beetje weg. Goed is het zeker, maar het is net iets te afwisselend. Absolute hoogtepunt is echter van een ander niveau. Ook een cover, maar vooral een tribute: Son Lux mag namelijk terugkomen voor een groots uitgevoerde versie van David Bowie’s ‘Space Oddity’. Dit is hét moment waarop alles klopt vanavond.
Hierna kan de soloshow van Andrew Bird alleen nog maar tegenvallen en dat is helaas ook het geval. Niet dat Bird een slechte show geeft, absoluut niet. Maar de overgang van het bijna euforische gevoel aan het einde van Neil Finn & Glenn Kotche’s Unlimited Orchestra naar de intieme setting van Andrew Bird solo is net iets te groot. Daar kunnen sterke versies van ‘Chemical Switches’ en ‘Left Handed Kisses’ niets aan veranderen, maar hier kan Bird ook helemaal niets aan doen. Toch kan de 2016 editie van Cross-Linx de boeken in als succesvol.