Ik ben een trotse 'millenial' met de keerzijde dat ik startte als een Talib Kweli fan en nu de beste man niet meer uit kan staan. Wat ik hiermee wil zeggen is: ik luister liever naar Drake dan naar Talib z’n nieuwe plaat. Puur om de vernieuwing, de andere achtergrond en de nieuwe feel. Het probleem voor mijn eigen artiestschap is dan dat ik onbewust dingen overneem en gebruik in mijn muziek. Dit kan goed uitpakken, maar wat als je een gevoel van loyaliteit hebt jegens je eerste liefde, de 90bpm HipHop?

Toen ik 18 jaar was bracht ik mijn eerste EP uit. Alles werd geproduceerd met drumloops, samples en het enige wat ingespeeld werd was de bass, als die er al niet in zat. Die benadering heb ik een jaar of vijf aangehouden. Toen nam Trap (het Dirty South geluid) de HipHop wereld over. De vraag was voor mij: wat nu? Ik had me nooit geïnteresseerd in die stroming. Toch merkte ik een groot verschil in het live optreden van zulke tracks en die van DJ Premier. En wat het publiek ineens aansprak en boeide. Dit riep een vraag op: "Kan een artiest trouw aan zijn eerste gevoel blijven zonder irrelevant te worden?"

Ali B zei ooit eens: "het publiek mag nooit een artiest relevant maken." Toch is dat onvermijdelijk bij een muzikale revolutie. Is het dan niet te omzeilen? Is het normaal dat men ineens een heel ander soort muziek gaat maken? Ik denk van wel. Je hebt je basis, zoals ik al eerder aangaf. Houd je daaraan vast maar innoveer. Leer je artistieke grenzen kennen door te experimenteren. Je gaat toch ook niet altijd naar hetzelfde restaurant omdat je dat zo geleerd hebt? Muziek maken begint met het imiteren, daarna is het constant vernieuwen en boeien door meerdere facetten van de artiest in je te tonen. Vanaf nu kijk ik zo ook naar het veranderende HipHop geluid: what about you?