Het weder-opbouwen van de stad dat duurde even
Het bedenken, vormen en bouwen bleef adem benemen
Het was ook nodig, de transformatie.
Nieuwe energie en meer kleur in de net gebombardeerde stad
Dat het zou uitgroeien tot de trots die het nu is had iedereen al verwacht
Want Rotterdam was altijd al een wereld op zichzelf
Specerijen kwamen binnen uit alle werelddelen
Goederen vertrokken en arriveerde uit befaamde steden.
Los van dat borrelde het opnieuw vormgeven emotie op
Dat begrijp ik, kijkend naar foto’s van mijn oma waar de stad nog intact is
snap ik wat voor de oudere generaties een treurig gevoel op kan brengen
Als je niet meer naar die lekker bakker kan omdat dat huizenblok niet
meer bestaat.
Of als de oude school er niet meer in goede staat staat
Brengt dat wel een soort van woede en een leegte
Gelukkig is getracht om dat weg te nemen met nieuwe stenen
Verandering is altijd lastig. Maar geschiedenis hoor je ergens los te laten
en te herschrijven
Te Leven in het heden hopend dat de toekomst de pijn weg kan nemen
Hoop is gelukkig een kernelement van verandering
Krachtig, positief en iets wat in elk hart gedragen moet worden
Want na alle zandbakken, bouwputten en nieuwe blauwdrukken
Heeft men laten zien dat de stad nooit verloren zal gaan
Uit transformeren bestaat het bestaan
Het woord Fenix zie ik dan als een mooie tweede naam
Want dat is letterlijk wat er gebeurt is
Na het rook wat de hemelen verduisterde
De brokstukken oftwel de puzzelstukjes van de huizen
Straten met gaten een krater met regenwater
1940 gaf een frons maar de cirkel is weer rond
Herdenk en filosofeer,
In 2016 lachen we weer
Alles heeft een reden,
En daarom heeft Rotterdam nu één van de mooiste binnensteden