De Noord Ierse Bridie Monds-Watson, a.k.a. SOAK, schreef haar eerste liedjes toen ze dertien was. Op haar zestiende waren de platenfirma's al geïnteresseerd en vorig jaar stond zij op de prestigieuze longlist van BBC's 'sound of 2015'. Na een drietal singles kwam dit voorjaar dan eindelijk haar debuut cd 'Before we forgot how to dream' uit. Een plaat met prachtige ingetogen dromerige liedjes. Met haar licht hese stemgeluid en subtiele spaarzame gitaarspel weet ze de spanning op plaat constant goed vast te houden.

Het is net of Bridie zo van haar skateboard het podium op gestapt is. De zwarte pet van het sub-pop label maakt de volledig zwarte ruim zittende outfit af. Solo brengt ze het nummer Shuvels en een nieuw liedje. Klein, intiem en dromerig zichzelf begeleidend op gitaar en met bovenal haar bijzondere stemgeluid. Een verlegen meisje dat oogcontact zoveel mogelijk mijdt.

Stond ze in januari nog het gehele optreden alleen op het podium van Eurosonic en Leeuwenberg Utrecht, nu verschijnt er al snel een drummer en een bassist/gitarist die ook speciale effecten uit een doosje tovert. Meteen is duidelijk dat de aanvullende muzikale inkleuring niet in dienst van het liedje staat. De effecten leiden af van het liedje en de drie muzikanten staan ieder op een eigen eilandje hun ding te doen. De kenmerkende subtiliteit is ver te zoeken. Het klinkt wat hoekig en doen afbreuk aan de essentie van de liedjes. Van interactie en echt samenspel is maar sporadisch sprake. Bij Wait weet de gitarist een irritant krakend geluid naar voren te halen waardoor de aandacht van het liedje wordt opgeslokt door het tenenkrommende geluid uit zijn gitaar.

Een enkele keer werkt het wel. Zoals bij Sea Creatures waarin de bas van duidelijke toegevoegde waarde is. Of bij afsluiter en één van de hoogtepunten Oh Brother dat heerlijk lang wordt uitgesponnen. Het heeft wat maniakale trekjes door het scherpe gitaargeluid maar weet de rust terug te pakken precies in het midden van het liedje. Even gas terug om daarna gierend en vol gas de bocht uit te vliegen.

Waar SOAK de kunst van het weglaten op plaat erg goed beheerst wordt deze lijn live helaas niet doorgetrokken. De liedjes worden muzikaal teveel en te luid ingekleurd waardoor je mijlenver van de subtiliteit en dromerigheid die de liedjes zo goed maken komt af te staan. Gelukkig redt Bridie zelf het optreden door dat minimalistische en intieme dromerige geluid solo aan het begin en in de toegift wel naar voren te brengen. En op die momenten maakt ze indruk.