Wat heet, van de post-rock van het eerste uur is weinig meer over. De band wordt omschreven als ‘electro gespeeld door een post-rock band’, maar deze elektronica schuurt verdacht veel tegen ‘downtempeambient met techno invloeden’ aan. Live klinkt het geheel wat warmer dan op plaat en mede door de soms wat meer jam-georiënteerde stukken zijn nummers zowel wat langer als wat voller.

Soundwise lijkt het ook meer op een iets alternatieve variant van Caribou, dan op bijvoorbeeld Mogwai of Explosions in the Sky en dat is eigenlijk wel pijnlijk voor de fans van het eerste uur. De set staat namelijk behoorlijk in het teken van ‘Dilate’ en heeft eerlijkheidshalve weinig te maken met de post-rock van vroeger. Nummers als ‘Echo In’ en ‘Attica’ zijn behoorlijk dansbaar en aangezien post-rockers niet kunnen dansen, zit er in een deel van de zaal geen beweging.

Rotterdam is niet uitgelopen voor het vijftal, maar toch is het gezellig in de zaal. De sfeer is door het missen van een support-act in het begin een beetje onwennig in Rotown, maar het geheel krijgt wanneer de band begonnen steeds meer de vibe van een club-avond. Wat dat betreft is het een ‘gekke’ boeking voor een dinsdag, zeker omdat de band maar ruim een uur aan het werk is. Dat verdient meer, dat hoor je aan de reactie van het publiek. Want iedereen die binnengebleven is, vindt het fantastisch.

En toegegeven, het is ook niet verkeerd live. De band krijgt een zeer groot deel van het publiek mee. Maar heeft de band dan wel hun hele sound (en volgens sommigen hun waardigheid) voor om moeten gooien. Het manco van de nummers van ‘Dilate’ in deze livesetting is dat je als oplettende bezoeker doorhebt dat het allemaal variaties op elkaar zijn. Eigenlijk heeft Vessels maar drie nieuwe nummers gemaakt en van elk nummer een nét iets andere versie gemaakt. Zo voelt het live namelijk wel en dat is heel, heel jammer.