‘Bones’ is volgens velen weer Son Lux zoals Son Lux écht is en echt hoort te zijn, want ‘Lantarns’ is toch gewoon een popplaat? Ja en nee, maar vandaag vooral ja. De set staat logischerwijs vrijwel volledig in het teken van deze nieuwe plaat. En ondanks dat dit materiaal helemaal niet oud is, zijn sommige versies nu al anders dan op plaat. Dat deed Lott al toen hij in z’n eentje Son Lux was en nu Son Lux een drietal is dus ook.
Son Lux prima maar niet memorabel in Bird
Drietal klinkt soms wat nerveus
Son Lux begon als soloproject van Ryan Lott, maar groeide uit tot een echte band. Tourleden Rafiq Bhatia (gitaar) en Ian Chang (drums) mogen zich sinds een jaar echte bandleden noemen en nieuwe plaat ‘Bones’ is de eerste plaat van Son Lux als drietal. Met deze plaat op zak doet het trio Bird aan, toch niet de eerste zaal waar je aan denkt bij deze band.
Eigenlijk rekt de band elk nummer uit, vaak met uitgesponnen solo’s - qua percussie, drums én piano - die soms het pad van het nummer volgen en soms totaal anders aanvoelen. Niet elke keer voelt dat natuurlijk aan, zoals bijvoorbeeld de tweede helft van de veel langere versie van ‘Easy’ die de band vanavond speelt. Dat het een uitvoering is die zich in het midden houdt tussen het origineel van ‘Lantern’s en de Switch Screens-versie van ‘Alternate Worlds EP’ (ja, die met Lorde ja), dat is geen enkel probleem. Stiekem is dit zelfs nóg beter. Maar een vreemdsoortige outro wat totaal niets met het nummer te maken heeft? Dat had niet gehoeven.
Soms klinkt het geheel een beetje nerveus en dat is dan vaak wanneer Bhatia iets teveel vrijheid neemt met z’n snerpende, pielende gitarsolo’s of wanneer Lottsynthpartijen nét iets te lang oprekt. Dat hoeft niet, is nergens voor nodig en soms zelfs storend. Het zijn dit soort momentjes die ervoor zorgen dat het niet écht memorabel is vanavond. Het is goed, maar het schiet nergens op positieve wijze uit de bocht. Zo voelt de opener van de toegift, ‘Stay’ (van ‘At War With Walls &Mazes’), een beetje langdradig. Alsof het niet helemaal wil aarden.
Hoogtepunten zijn een ijzersterke versie van ‘Lost it to Trying’, het spontaan ingezette intro van ‘No Crimes’ (beiden van ‘Lantarns’), ‘Your Day Will Come’ en ‘Now I Want’(beiden ‘Bones’). Want het was helemaal niet slecht vanavond, alleen bij vlagen iets te nerveus. Dit en het feit dat ‘Lanterns’ zo’n sterke plaat is dat het meer aandacht verdiende dan dat het vanavond kreeg, zorgt ervoor dat het optreden niet als memorabel de boeken ingaat.