"Ik ben maar gewoon een dude die iets doet"

Interview met Xander van Cloudhead Bookings en The Afterveins

Tekst: Karianne Hylkema en redactie 3voor12 Beeld: Karianne Hylkema ,

In de Rotterdamse muziekscène is hij dubbel vertegenwoordigd - en met succes. Als gitarist en manager van The Afterveins dwong hij een tv-optreden af bij DWDD, speelde hij festivals plat en is hij de trotse eigenaar van twee lovend ontvangen albums. Daarnaast maakt Xander van Dijck zich sterk voor de bands die hij onder zijn hoede heeft bij Cloudhead Bookings.

"Het is hier altijd een lekker ongeorganiseerde puinhoop", vertelt hij tussen zorgvuldig rondslingerend vinyl, koffiemokken en asbakken op het kantoor van Cloudhead Bookings, drie hoog achter Rotterdam CS. Toch is dit de plek waar alles om organisatietalent draait. Xander richtte het boekingsbureau eind 2012 op om zijn eigen band én de Rotterdamse muziekscene een duw te geven. "Gewoon lukraak avonden organiseren en dan een band van buiten de stad met een lokale act programmeren, daar begon het mee. Soms waren wij die lokale act zelf, soms waren dat kennissen, het was vooral om mijn netwerk dikker te maken. En zoiets gaat hard. In het publiek staan mensen waar je echt wel wat aan gaat hebben: bookers, programmeurs of managers. Nu ben ik er fulltime mee bezig."

Hoewel het promoten van Rotterdamse bands buiten de stadsgrenzen de voornaamste bezigheid is van zijn kantoor, is de artiest zelf niet in de havenstad geboren. Zijn krib stond in Alphen aan den Rijn, dertig kilometer verderop. "Je hebt twee cafeetjes en van die cola-en-chipsfeestjes. Okay, ik overdrijf misschien wat. Voor mij is Rotterdam de perfecte plek. De vibe, de mensen. Als ik kijk naar wat hier nu gaande is in de bandscene, dat vind ik superinteressant." Voor zijn studie aan de Popacademie (studierichting uitvoerend muzikant) verhuisde hij hierheen. "Om half negen 's ochtends op school zijn en covers spelen waar je helemaal geen zin in hebt. Iets doen tegen je natuur in, discipline, uit je comfort zone gehaald worden, daar leer je wat van." Mitchell Quitz, zijn ex-klasgenoot en Cloudhead-collega, mengt zich in het gesprek: "We moesten funkcovers spelen, maar we hielden helemaal niet van funk. Daardoor werd wel ons spectrum verbreed en gingen we meer van muziek begrijpen." Xander: "Bij hiphop dacht ik altijd alleen aan 50 Cent, maar dat was nogal kort door de bocht, want er is in elk genre zoveel meer. Als je een beetje je best doet kun je de vette ideeën eruit halen, ook de ideeën die je in je eigen nummers kunt gebruiken. Dat we met The Afterveins geïnspireerd worden door Amerikaanse psych-garagemuziek, sixtiesmuziek zoals de Stones en Velvet Underground hoor je er wel in terug. Maar het stoïcijns herhalen van één ding, dat concept haal je ook uit muziek zoals hiphop, of acidhouse."

Het loopt lekker met The Afterveins. De tour rondom het tweede album wordt eind deze maand afgerond, daarna begint het festivalseizoen. "In juni willen we eerst naar Frankrijk voor een paar shows met Joe Madman & The Sidewalkers. Na de zomer staan Duitsland en Zwitserland op het wensenlijstje. Ik vind het waanzinig om nieuwe gebieden te ontdekken en in in landen als Zwitserland speelt dus ook bijna nooit iemand." De band heeft recht van spreken met zulke plannen, nadat alle Nederlandse zalen vol lopen. "Zelfs in een zaal als Vera, prachtig maar een eind weg van Rotterdam, koopt er dan meer dan honderd man een kaartje voor je optreden."
 
Na het buitenlandse avontuur denkt Xander alweer aan een kleinere, opnieuw Nederlandse tour. "Ik houd van het klassieke model van een album uitbrengen, grote clubtour, festivals, kleine clubtour; nieuw album. Ik denk dat je in Nederland de aandacht goed vast kan houden met nieuwe releases. Je zoekt steeds een aanleiding op voor mensen om je in de gaten te blijven houden. Dit model passen we, mits gewenst en mits mogelijk, ook toe op de bands die bij Cloudhead onder contract staan."

De roster van zijn bookingagency is inmiddels flink gepeperd. Hausmagger werd afgelopen weekend officieel binnengehaald en met Iguana Death Cult is een plek in de Popronde 2015 gewonnen. The Sweet Release Of Death reist binnenkort naar Polen om te spelen. "Iets als de Popronde, waar we zelf samen met meer rosterbands vorig jaar speelden, is zo’n boost voor je netwerk. Het gebeuren zelf komt neer op hard voor weinig, maar de selectie alleen al geeft je een enorme exposure. Toen we zelf meededen, merkte ik dat het je tot maanden erna concerten en fans oplevert. Dat nemen we dus ook mee in de strategie die we met getekende bands bespreken. Zorg dat je die bijzondere plekken pakt." Ditzelfde geldt voor een optreden bij De Wereld Draait Door. Elke dag eentje, dus je zou bijna denken dat je er als band niet veel meer mee opschiet. Niets is minder waar, vertelt Xander. "We horen er dus nu, een maand na dato, nog steeds over. Het heeft honderden nieuwe fans opgeleverd. We maken uiteindelijk muziek voor onszelf en voor de lol, maar het feit dat je nu reacties krijgt van mensen is enorm waardevol.”

Samen met zanger Maks Bolhuis en drummer Aswin van As probeert Xander live altijd een beleving te creëren die voor het publiek onvoorspelbaar en daardoor speciaal is. "Er zitten wel een aantal vaste elementen in onze nummers, meestal de hooks, maar tijdens optredens is de helft zo'n beetje improvisatie. Ik ga weleens naar bands kijken die ik goed vind, maar na de vijfde keer ben ik het helemaal zat omdat ze altijd hetzelfde doen. Je neemt natuurlijk wel een risico met onze aanpak want het kan helemaal fout gaan, maar dat is toch fokking cool?" De psychedelische new wave garagerock van The Afterveins mag dan vrij serieus aandoen, maar onder de oppervlakte borrelt er humor. "We zijn onderling de hele tijd grapjes aan het maken, Hans Teeuwen quoten enzo. In de auto lezen we vaak pornoblaadjes, gewoon om te lachen, gewoon omdat het kan. We droogneuken van alles backstage. Dat is wel zo’n beetje de vibe."

"Ik wil hiermee ook echt mijn brood kunnen verdienen en op gave festivals spelen. Lekker vette muziek maken met mijn beste vrienden, reizen en voor veel mensen spelen, een leuke tijd hebben en die band echt léven. Ik ga liever dood als ik achtentwintig ben en dat iedereen het in ieder geval onthouden heeft, dan dat ik tachtig word en geen lol beleefd heb. We zetten ons hier keihard voor in. Want we kunnen het beter nu proberen en er misschien nog achter komen dat het niet gaat lukken, maar dat we 't in elk geval geprobeerd hebben, dan dat we helemaal niks hebben geprobeerd. Al denk ik dat het best wel aan het lukken is. Ik ben maar gewoon een dude die iets doet. Dat is wel basically wat ik ben."