Het eerste nummer is gelijk de titelsong van de CD. Herkenbaar zijn de vocale invloeden van uit Nirvana, akoestische begeleiding vanuit Alice in Chains en een vleugje Pearl Jam. Oftewel een plaat met flinke grunge invloeden. Hoewel het nog niet het niveau heeft van voorgenoemde bands, is deze band zeker een met potentie. De teksten van eigenlijk ieder nummer lijken persoonlijk uit het hart geschreven wat een gunstig en origineel feit is. Met het nummer “Too Many Faces” wordt de toon gezet voor de rest van het album.
De ‘opmars’ wat betreft ritme, power en rauwigheid zet stevige voet door in het tweede nummer ‘Painting by Numbers’. De band lijkt tekstueel gezien goed op oorlogspad en zingt en speelt dit van zich af.
Met het derde nummer ‘…Open End’ komt de band gelijk zich met een van de ruigste nummer van de CD. De tekst over bitterheid en eerlijkheid siert duidelijk de context van de hele CD en de bandnaam. Dit zet zich ook voort in de nummers ‘Onepager’ en ‘Sideshow’. Met ‘Friendly Fire’ komt de CD op zijn ruigste plaat uit, waarbij de pijn in teksten en muziek duidelijk naar voren komt en voelbaar is. Na het rustige ‘The Ad’ komt het laatste nummer ‘Proy’ in zicht. Met ruim zeven minuten speeltijd een waardige afsluiter van ‘Too Many Faces’ te noemen en wat zeker benieuwd maakt naar meer werk van de heren.
Met ‘Back in my corner’ als laatste zin in ‘Proy’, is duidelijk dat we zeker nog meer gaan vernemen van dit rock/grunge kwartet. Ze lijken nog niet klaar met hun muzikale ‘oorlogspad’. Ondergetekende heeft vernomen dat het kwartet onder aanvoering van ‘kapitein’ de Kok nieuw ‘geschut’ aan het voorbereiden is. Ben ik zeer benieuwd waarmee deze heren uit de hoek gaan komen..