Tijdens de eerste seconden van 'Born To Love No One' is een vervormde computerachtige stem hoorbaar ondersteunt door elektronica, daarna een heftige breakbeat, om vervolgens over te schakelen naar het warme stemgeluid van Roel Vermeer dat ondersteunt wordt door samples en een gitaar. Het doet veel denken aan singer-songwriters als Joseph Arthur (kent iemand die?) of Thom Yorke (die kennen we dan weer wel) die op soortgelijke wijze hun muziek maken.
Dat wil niet zeggen dat, in de vijf nummers die de EP telt, we constant op dezelfde wijze als in het eerste nummer door de rest van het album worden meegevoerd. Integendeel; GOSTO maakt gebruik van de ontelbare mogelijkheden die er te maken zijn en daardoor klinkt elk nummer uniek maar is er wel duidelijk sprake van een eigen GOSTO-geluid.
Het gebruik van samples, gitaren en abrupte wendingen in de muziek klinkt misschien als chaos en ontoegankelijk maar daar is bij GOSTO geen sprake van. Hij heeft namelijk de gave om deze georganiseerde chaos om te zetten in mooie melodieën die blijven hangen. Dat is ook meteen de belangrijkste vooruitgang in vergelijking met zijn titelloze debuut EP uit 2014 die een stuk rauwer en daardoor ontoegankelijker was.
Het nummer 'Reason To Dance' is het muzikale hoogtepunt van deze EP. Het heerlijk gemakkelijke meezingbare refrein nodigt zeker uit tot dansen en de melodie leent zich uitstekend voor een vette dance-remix. Goeie plaat.