Belachelijk groot contrast tussen humor en serieus

Shagging Ponies met de cowboylaarzen op tafel

Tekst: redactie 3voor12 Zuid-Holland Beeld: Shagging Ponies ,

Het is altijd een beetje spannend om iemand te ontmoeten die je alleen kent van berichten die je over ze hebt gelezen in de krant of op Facebook. De verwachtingen zijn doorgaans hooggespannen en teleurstelling ligt op de loer. Zeker als het gaat om zulke kleurrijke personen als mijn gesprekspartners van vanmiddag.

"Koffie? Nee, dat zou ik niet doen," raadt Gonzo mij af. "Dat koffiezetapparaat is niet schoongemaakt sinds 1983." Met grote passen op zijn zwarte cowboylaarzen overbrugt de Zuid-Amerikaanse muzikant de afstand tussen het smerige, doorgezakte, zwarte bankstel en de even zo dubieuze koelkast. "Jupiler, Hertog Jan, Heineken of Fristi?" Vraagt hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Ik houd niet van Fristi… Zodra we met z’n drieen met een biertje op de hierboven beschreven bank zitten, kom ik er achter dat ik het lijstje met de door mij voorbereide vragen gewoon kan verfrommelen en in de vuilnisbak kan flikkeren. DeScorpio begint een monoloog af te steken waar geen woord tussen te krijgen is.
"We hebben genoeg liedjes geschreven voor twee CD's, maar we hebben gekozen voor één enkele LP. Lekker ouderwets," begint hij. "Op een LP past iets minder dan vijftig minuten muziek, dus we moeten een paar nummers in de koelkast zetten voor de volgende keer. Of we zetten het gratis op internet of zo, als promotie," ratelt de frontman door.
 
Gonzo staat op en prikt zijn smartphone in de PA van de donkere oefenruimte om mij een paar van de liedjes te laten horen terwijl ik mijn aandacht juist probeer te vestigen op de voortdurende stroom woorden die uit de mond van de zanger komen. "Niet al onze liedjes gaan over lekkere wijven en seks, al denkt iedereen dat wel," gaat hij verder.

Verbazingwekkend genoeg houdt hij zijn bek even als de muziek begint en spoort mij aan om naar de teksten te luisteren. Ik realiseer mij dat ik één van de eerste mensen buiten de band ben die deze nummers hoort en merk dat beide muzikanten mijn reactie aan het peilen zijn.
 
De muziek klinkt goed, doet me denken aan Guns 'n' Roses en ook een beetje aan Steel Panther. DeScorpio lijkt daar een beetje boos om te worden. "Steel Panther is een hartstikke goeie band hoor, maar wij doen hen niet na. We hebben dezelfde invloeden, waardoor er wel raakvlakken zijn. Maar we waren hier al mee bezig voor we ooit van hen hadden gehoord!" Dave Gonzo bevestigt de woorden van zijn maat en voegt er aan toe: "We zetten echt onze eigen smaak neer met elk liedje dat we schrijven. Dat zorgt er voor dat we van heavy naar kalm gaan en van komisch naar bloedserieus," vertelt de gitarist. "Het razendsnelle 'Livin' On The Road' is geschreven in een wat opgefoktere bui dan het humoristische 'Uranus'. Muziek is emotie en er zijn meer emoties dan alleen verdriet en boosheid."
 
Zo komen er inderdaad een hoop verschillende stijlen langs, het doet bijna denken aan de Use Your Illusion platen van Guns 'n' Roses, de band waardoor beide heren sterk zijn beinvloed. Toch klinkt het niet alsof de band haar sound niet heeft gevonden, zoals menig criticus vaak een band de grond in weet te boren. De nummers klinken meer ontwikkeld en volwassener (op enkele teksten na) dan het wat oudere Shagging Ponies-materiaal.

"Dat komt mede door de nieuwe bandleden," glimlacht DeScorpio. "Onze drummer is een doorgewinterde prof, ook al is hij nog maar 26 jaar oud. En de nieuwe gitarist vult Dave gewoon goed aan."

Drummer Dr. Fill speelt dan ook in een scala van bands, waaronder de band van voormalig Vandenberg-zanger Bert Heerink. Hoewel hij 24 uur per dag met muziek bezig is en regelmatig door bands wordt gevraagd, heeft Dr. Fill aangegeven dat Shagging Ponies de allerhoogste prioriteit heeft.


Na een aantal jaren als coverband aan de weg te hebben getimmerd, is de band in 2014 met operazanger Koen Crucke de studio ingedoken en namen zij 'Carry On' op. Het nummer wordt niet alleen in België regelmatig op de radio gedraaid, ook landen als de VS, Argentinië, Mexico en Gonzo's geboorteland Chili tellen een aantal enthousiaste radiostations die Shagging Ponies wekelijks draaien "Ja man, dat is supertof!," jubelt DeScorpio. "Er is een Argentijns wijf dat mij de hele tijd op Facebook privé berichtjes loopt te sturen. In het Spaans!" "En dan vraagt hij of ik het kan vertalen," grinnikt Gonzo. "Gonzo vertelt me dan hoe ik in het Spaans moet zeggen dat ik voor geen meter Spaans spreek," lacht de zanger. Dave Gonzo leegt de inhoud van zijn flesje bier in het kruis van Lou en vertelt rustig verder terwijl de zanger vloekend naar het toilet rent om de boel af te drogen.

"Toen we merkten dat zoveel radiostations echt interesse hadden in een rockband die de jaren tachtig doet herleven, vonden we dat we ons moesten focussen op meer eigen werk," vertelt Gonzo kalm. De heren zijn niet aangesloten bij een platenlabel, al verzamelen zij wel graag mensen om hen heen die de band verder kunnen helpen.
"Er zijn twee platenmaatschappijen geweest die interesse hebben getoond en met wie we een gesprek hebben gehad," brult DeScorpio vanuit het toilet. "Maar die stelden eisen waar wij gewoon niet aan toe wilden geven." Gonzo: "Het is ook 2015, he? De tijd dat je als band persé een platencontract moest hebben is voorbij."

Met een schuin oog op de volle agenda van de rockers wordt wel duidelijk dat het de heren niet ontbreekt aan een gezonde werkhouding. "We hebben een groeiende groep mensen die ons volgen, al hebben we een hekel aan het woord 'fanbase'," vertelt Gonzo. "Die mensen helpen ons allemaal en lopen in Shagging Ponies shirts en slipjes terwijl ze naar onze shows komen en naar ons luisteren op Spotify en zo.""Ja, en da's genoeg joh," voegt DeScorpio toe terwijl hij weer op de bank ploft. "Het gaat ons om de muziek, niet om de poen. We zullen geen nee zeggen tegen succes en geld en zo. Maar in onze ogen hebben we al succes omdat zoveel mensen ons tof vinden."

Het valt dan ook op dat Shagging Ponies vaak meerdere keren in dezelfde zalen en kroegen staat te spelen. Dat duidt in de ogen van de twee rockers op tevreden publiek en tevreden boekers. "Er was een tijd dat we in kraakpanden stonden te spelen voor dertig punkers," grijnst Dave Gonzo. "Nu spelen we voor de derde keer op Big Rivers in Dordrecht en hebben we op grote festivals en in toffe zalen door heel Nederland en België gespeeld. Allemaal omdat wij entertainment bieden. We staan niet domweg een lijst liedjes af te werken maar maken er een feestje van!"

Wanneer het debuut-album zal uitkomen, durven de heren niet met zekerheid te zeggen. "We hebben ongeveer de helft opgenomen en qua schrijfwerk zijn we wel zo’n beetje klaar," vertelt Lou. "Maar we willen niets overhaasten, dus voorlopig houden we januari 2016 aan. Maar dat kan ook best een paar maanden later worden." "We houden je op de hoogte!," zegt Dave, terwijl mij een nieuw biertje in de handen wordt geduwd.
Al met al moet ik aan mezelf toegeven dat het oversekste en groffe imago van de heren niet helemaal aansluit bij de werkelijkheid. Oversekst en grof? Ja. Maar aangevuld met warme persoonlijkheden en gedreven door een onvoorwaardelijke passie voor muziek.
Ik ga alvast een platenspeler kopen…