Een plek waar je je vrij voelt om te bewegen en waar de queer-community thuis is: naar zo’n plek waren organisatoren Mark van Gogh en Eef de Wit nog op zoek. Want uitgaan is veel meer dan dansen op sicke beats. Het is een manier om verbinding te zoeken en jezelf opnieuw uit te vinden - en dat het liefst in een veilige omgeving. POING CLUB werd die vrijhaven, en POING FESTIVAL doet er nog een schepje bovenop: het creëert een safer space voor de community, met een hoog knuffelgehalte, waar de line-up net zo veelkleurig is als het publiek.

36 Framez begint de dag met vinyl in de Beeldentuin. Op de plaatkeuze is weinig aan te merken: die past perfect bij de zonnige sfeer van de dag. Ambient, afgewisseld met lekkere dansvloerbeats. Genoeg om in het zonnetje je heupen heen en weer te wiegen. Gelukkig hebben de eerste twee dansers genoeg energie voor de hele dansvloer. 

Tegen het eind van de set neemt de drukte toe. De uitkijktoren naast het podium - waar inmiddels de Palestijnse vlag wappert - is uiteraard één van de betere plekken om het allemaal in je op te nemen. Het terrein is industrieel, met een kleurenpalet dat reikt van roestbruin via pikzwart naar betongrijs. Een deel van het publiek omarmt deze tinten eveneens in hun kleding. Maar ook springen hier en daar gekke vormen en felle kleuren in het oog. We zien genoeg razzle en dazzle. Mensen in sexy leren outfits die ronde billen omhullen of glimmende spierballen laten zien, maar ook outfits die barsten van kleur.

© Lara Arnoldus
© Munaycha Draaibas

Van kleur naar pikdonker

Wanneer we ons even onttrekken aan de zon en het gebouw induiken, worden we meteen gegrepen door het geluidsgeweld van Vera Moro. Het Magazijn is vanmiddag haar domein, en daar maakt ze gretig gebruik van. Als we binnenkomen zit de sfeer er al goed in. Een paaldanser glijdt soepel de stang op en af onder aanmoediging van het publiek. Vera draait aan de knoppen alsof haar leven ervan afhangt. Haar set is een cocktail van snoeiharde breakbeats, flarden bailefunk, djembe-ritmes en drum’n bass, steeds op zoek naar de volgende climax. Niet alleen Vera gaat hard, wij ook.

© Lara Arnoldus

Een zaal verderop ontvouwt zich een wat ingewikkeldere set door Hewan Aman die een b2b met Tangela doet. De rookmachine moet nu al bijgevuld worden, en dat ligt niet eens aan het enorm hoge plafond. Dubby soundscapes en complexe percussie stellen het publiek voor een keuze tussen heen en weer wiegen op het tempo van flarden van mist, of een expressieve beweging er dwars doorheen. Die vrijheid wordt hier (en elders ook) genomen, en in die zin is de opzet van deze eerste editie van POING FESTIVAL al geslaagd.

Bij de b2b van Kessler met Dirtydms ontstaat één van de hoogtepunten. Nemen we hier waar dat - na de UK garage-hype van deze zomer - de tijd is gekomen om dubstep in je dj-set te verwerken? Nog geen plat gezaag in de geest van Skrillex, maar al wel harder dan de stijl waar Caspa en Rusko in 2007 in eerste instantie door puristen nog om vergruisd werden. Welke baanbrekende sound kwam er eigenlijk na dubstep? Die vraag laten we even liggen om te genieten van het snellere werk dat Kessler en Dirtydms neerleggen, waarmee ze de bunker in lichterlaaie zetten. De rode lijn in de plaatkeuze bestaat alleen uit de chemie tussen deze dj’s, en dat maakt het juist zo leuk. Althans, voor wie houdt van bass-heavy platen, met een sfeer die door felle strobes weerspiegeld wordt. En voor wie zich (terecht, het is 2025) niets aantrekt van genre-puristen.

© Munaycha Draaibas
© Lara Arnoldus

We dolen verder en ontdekken dat er niet overal gedanst hoeft te worden. In een ruimte die ironisch genoeg ónder de Bunker ligt, kunnen we even tot rust komen bij een luisterset van Xa*s. De zaal is gehuld in schaars rood licht, waardoor we slechts contouren zien van lichamen op de grond. In de verte steken wat benen verticaal omhoog, onderdeel van een performance, zo blijkt. In het midden zit de dj in kleermakerszit, omringd door Perzische tapijten. Diens trippy ambient-tranceklanken dompelen ons onder in iets wat lijkt op een lucide droom. Ondanks de betonnen behuizing dreunt het geweld van andere zalen hier flink door, wat enigszins afdoet aan het beoogde effect. Net wanneer we in de juiste mindset raken, verstoort een rat die tussen de lichamen door naar buiten schiet ieders hyperfocus. Het gevaar blijkt echter van korte duur en de performance gaat onverstoorbaar door.

© Lara Arnoldus

Gevoel van vrijheid

Ondertussen is het al zes uur geweest en druppelen nog steeds mensen binnen. Je kunt stellen dat de diversiteit toeneemt met het aantal dagjesmensen. Ook dat is inclusiviteit: als je geen statement maakt met je uiterlijk, mag je er nog steeds zijn. Zolang de sfeer er niet minder om wordt. Dat lijkt ook onvoorstelbaar gezien de moeite die de organisatie daarin steekt. Zo staan er mensen voor je klaar bij de Social Awareness Hub, ontvangen we veel lieve woorden van het (bar)personeel, en lijken de beveiligers op het terrein geïnstrueerd om ons vooral de ruimte te geven in plaats van die in te nemen. 

Een stuk dwingender is de performance van R3ln4cht in de machinekamer tussen Magazijn en Bunker, waar een verkeersregelaar met fluoriserend hesje verleidelijke poses aanneemt. Rechtdoor? Als jij het zegt wel. Achter diezelfde performance worden we gegrepen door de bijbehorende installatie, die rechtstreeks tot je innerlijke kind spreekt en je confronteert met diepgewortelde angsten. Leuzen als: I fear being alone, I fear intimacy, I fear abandonment, I fear losing autonomy, dwingen  je tot introspectie. Confronterend en herkenbaar, met een universele lading.

© Munaycha Draaibas

Mijmerend over hetgeen we net zagen, lopen we terug naar de Beeldentuin waar het down-under duo IN2STELLAR lekker staat te viben. IN2STELLAR is een gevestigde naam in de Australische undergroundscene, en ook hier weten ze het publiek moeiteloos mee te krijgen. Professionele dansers met luchadormaskers en andere kleurrijke outfits draaien hypnotiserend met hun heupen in cirkels. Welbekende housebangers als ‘Makes me Hot’ komen voorbij en ook onze ledematen bewegen daar goed op mee. S-candalo volgt hun set op, en gaat met dezelfde fijne energie verder.

Ons schema is druk, dus toch weer hop naar binnen. Daar worden  we direct opgeslokt door de hypnotiserende sfeer die in de Kathedraal hangt, passend bij de zware beats van DJ MARIA. Ze weet het tempo feilloos omlaag te schroeven, om daarna weer ineens te pieken. De geluidselementen schieten op ons af als kleine laserstralen uit een Star Wars-pistool. Door het dikke rookgordijn zien we geen hand voor ogen. Maar de flikkerende lichtflitsen aan het plafond wijzen de weg. Ze brengen ons naar een andere plek, een andere staat van zijn. Haar ritmes dringen tot in het diepste van je ziel, waar we ons niet van los kunnen (lees: willen) maken.

© Lara Arnoldus

Een finale vol samba en vuur

De afsluitende dj en absolute publiekstrekker is Clementaum. De hele dag vingen we al op dat men niet kon wachten op haar set. Op de eerste rij dringen fans bij haar booth: zonnebrillen op, handen in de lucht, en de billen driftig heen en weer. De Braziliaanse vlag wordt wild rondgezwaaid. Clementaum’s beats zijn nauwelijks bij te benen. De zaal puilt voor het eerst vandaag uit, en zij draait de boel finaal ondersteboven. Zelf klimt ze nog even op een opstapje en schuurt tegen de geluidsbox aan. Opgefokte latin-energie, met een tempo waar je u tegen zegt. 

Ondertussen staat YoungWoman in de bunker achter de booth en worden we getrakteerd op een salvo aan retestrakke platen. De bpm’s worden langzaam maar zeker omhoog geschroefd, en de gemene deler luidt: knallen. Het is een balanceeract om hard te draaien zonder te plat te worden, en wat te plat mag zijn ligt overal anders. YoungWoman loopt hier moeiteloos doorheen en stuurt ons huiswaarts met een tollend hoofd. Wat een fijne eerste editie.

© Munaycha Draaibas