De bedwelmende Oosterse klanken en diepe beats scheppen de juiste sfeer voor de donkere thema’s van het album. ‘Het eerste nummer verwijst naar een in brand gestoken kerkhof waar linkse activisten in de jaren 80 zijn geëxecuteerd. We vinden het mooi dat je begint vanuit een duister punt, en dan langzaam opkrabbelt. Dat was ons startpunt, en voelde logisch – ook qua geluidspalet.’
Er wordt niet alleen met toonladders geëxperimenteerd, ook de zalvende stem van Meshkat brengt de teksten tot leven. Ondanks dat je niet alles verstaat, voelt het urgent. Als een boodschap die je moet (lees: wil) ontcijferen. Elke track ontvouwt zich als een scène, die zich moeiteloos voor je geestesoog afspeelt. Filmisch, maar niet in de ondersteunende zin: hier is geen beeld nodig om het verhaal te begrijpen. Het tweede nummer is geïnspireerd op een ervaring in Iran, waar hij een meisje filmt dat in een openbaar park een Iraans snaarinstrument bespeelt – iets wat vrouwen daar officieel niet mogen doen. ‘Ze wist dat het niet mocht, maar deed het toch. Het was een vorm van verzet.’ Die scène laat hem niet los. Daarom geeft hij het instrument een plek in het album. Het zijn juist dit soort details die het album zo krachtig maken. Tehran Mountains is moody en melancholisch, maar het gelaagde verhaal over thuiskomen, of het ontbreken daaraan, is immer krachtig.
Het album verschijnt via Uncloud Editions, een label dat onlangs is gestart en waar Olivier via zijn opleiding mee in contact is gekomen. Voor de releaseshow droomt hij van een optreden in Iran, waar hij ook muzikale connecties heeft en zijn vorige EP liet masteren. ‘Ik denk eraan om daar wat shows te doen, al is dat niet eenvoudig, je kunt daar niet zomaar optreden.’