Bij 3voor12 Rotterdam leren we zoveel nieuwe lokale muziek kennen dat we er ondersteboven van raken. Om te voorkomen dat we iets missen tussen al dat moois, krijgt iedere inzending van ons een aantal vragen waarvan ze het belangrijkste deel zelf mogen kiezen: waarom maak je deze muziek, wie is er altijd te laat in de oefenruimte, wat is het beste podium van onze regio, wat stond er vroeger thuis op? Dat werk. De redactie heeft de vangst chronologisch gebundeld, samengevat en voor jullie gefileerd.
Deze EP gaat over klimaat, dictatuur, het populisme, maar ook over voet aan de grond krijgen als band. De bandnaam snelt deze zomer in ieder geval alvast vooruit, over alle snelwegen naar het zuiden. Gratis reclame.
The Dethleffs zitten al in de game sinds hun 17e, en zijn door hun ouders via The Beatles, The Police, en Sting in de grunge gerold. Onwaarschijnlijk traject? Wie zal het zeggen anno 2025. Bekijk ook de videoclip van de titeltrack, die naar eigen zeggen hun sound het beste vangt.
Ondanks hun nieuwe clip, is Skyline echt dé dwarsdoorsnede van de muziek van After Elmer: een energieke mix van 00’s poppunk en eigentijdse flair: anthem-achtige tracks met slimme teksten en dikke knipogen, zoals de na-na-na’s die hun inspiratie verraden.
Voor een band die zo'n duidelijk afgebakend muzikaal genre en tijdperk heeft gekozen zijn de jongens van After Elmer wel gewoon modern. Hun favoriete medium is (voorlopig nog) streamen. Hun favoriete zaal in Rotterdam? Rotown voor de sfeer, maar hun droom is een show op het dak van Het Nieuwe Instituut, waar ze ooit al een clip opnamen.
Muziek maken is voor Loveth Besamoh dé manier om zichzelf volledig te uiten. Het werkt haast als therapeutisch, en is een manier om angsten en de grote levensvragen te verwerken. Met deze uitvoering van deze sound moet dat helemaal goedkomen denken we.
Volgend jaar hoopt hij Best Kept Secret aan te doen. Tot die tijd (of eerder) hoopt hij het alternative-rock-genre omver te schoppen met zijn onbegrensde muziek.
Parish Boy is het soloproject van Sjoerd van Heumen, leadzanger en componist van de Rotterdamse Indieband Logue. Als artiest werkt hij liefst alleen. Zijn eerste nummers gingen vaak over eenzaamheid. Vroeger werden vondelingkinderen door de lokale kerk opgevoed en ‘parish boys and girls’ genoemd. Zo ontstond de naam Parish Boy. Ondanks dat dit ver van hem af stond, vond hij de naam passend.
Parish Boy combineert streamen met het verzamelen van fysieke platen: via streaming ontdekt hij nieuwe muziek, maar de beste albums wil hij echt in handen hebben. Voor het geval dat Spotify verdwijnt. Coming Up for Air van Parish Boy is een sfeervol indie-album dat met introspectieve teksten de zoektocht naar emotionele rust treffend weet te vangen.
De nieuwe muziek van de band verkent herkenbare emoties: van de weemoed van voorbijgaande mooie momenten in Passing of Times, tot de frustratie van een onbegrepen gevoel in Ready to Show, en een kritische blik op de oppervlakkigheid van de moderne maatschappij in Unreal. De bandleden raakten verliefd op muziek door veel naar muziek te luisteren en live te beleven natuurlijk. Vaak hebben ze pas later hun instrument opgepakt. Momenteel zijn ze vooral gefocust op het vinden van een krachtige Nederlandstalige cover en moderne rocknummers die perfect passen bij hun bezetting. Volgens sommige critici is rock dood, maar toch zijn we benieuwd wat moderne rock dan in gaat houden voor deze band.
The Tommyrots creërt een tegengeluid richting alle elektronische muziekgenres zoals EDM, maar ook naar moderne, gecomputeriseerde technieken zoals pitch-correction, auto-tune en AI. Hun motto is dat muziek als kunstvorm door de mensen en vóór de mensen moet blijven. Uiting van emotie en imperfecties is hierbij key. En voorzover wij zo'n tegengeluid nodig vinden zeggen we wel: goed gedaan!
De bandnaam komt van de twee creatieve geesten, songwriters en frontmannen: Tom (Vrolijk) en Thomas (Scherder). The Tommyrots maken rock (letterlijk vertaald: rots). Tommyrot is ook een oud-engels woord voor 'onzin' en past naadloos in het kader van de authentieke, nostalgische tommyrot-sound die geïnspireerd is door Engelse bands uit de 60's en 70's zoals The Beatles en The Who. Tommyrots: 'De naam is voor de rest een ontzettende paradox, omdat The Tommyrots aan de ene kant complete vrijheid en zorgeloosheid nastreven en luisteraars echt even alle zinvolheden van het leven willen laten vergeten; en anderzijds omdat we op professioneel vlak ontzettend perfectionistisch en doelgericht zijn.'
Tom en Thomas uiten in hun muziek graag humor (tekstueel en in videoclips) omdat ze vinden dat comedy heel erg goed past bij muziek: 'Als podiumartiest wil je uiteindelijk de mensen vermaken, dus muziek en comedy gaan hand in hand. De focus zit momenteel heel erg op de muziek en die focus zal niet snel veranderen, maar we zouden graag humor willen blijven gebruiken om de boodschap van onze nummers te versterken en hier willen we ook graag in groeien.'
Toen CaptainSober nog een duo was heetten ze Sweetwood & McCook. Een verbastering van de achternamen van de oprichters. De eerste drummer die erbij kwam had de bijnaam Kapitein Nuchter en aangezien ze niet als duo verder gingen is dat het geworden. Inmiddels hebben ze al jaren een nieuwe drummer, maar geen nieuwe bandnaam. Ze hopen over een jaar op Sniester te mogen spelen, maar grotere festivals zijn uiteraard ook welkom.
IVORY gaat over uit elkaar groeien, het onbegrip voor andermans realiteit en imposter syndrome. Het levert een bijzonder mooi liedje op, dat bovendien zodanig geproduceerd is dat het haast klinkt als een live huiskamerconcert.
Louis hoopt ambacht te representeren als muzikant, en wegwerpmuziek te overstijgen. Hij werd verliefd op het maken van muziek toen hij als 6 jarig jochie zijn moeder zag optreden met haar band. Op dit moment luistert hij zelf vooral naar Fontaines D.C. en andere artiesten in de dark wave en postpunk-hoek. En eigenlijk altijd naar Post Malone.
Hij maakt al langer dan een decennium muziek, en belooft zichzelf daar een toekomst in. Dat het afleggen van die weg lijden, vallen, opstaan en genoegen nemen met weinig is, neemt hij voor lief. Wat ons betreft is de tijd rijp voor meer.
Emma Sovali is op haar artiestennaam gekomen door de letters van haar achternaam - Lieshout - door elkaar te husselen. Vroeger stond er thuis R&B en pop op, zoals Alicia Keys en Beyoncé. Haar single gaat over haar leven, waar ze vandaan komt en waar ze heen wilt. Ze houdt van reizen, 'dus het is een mix van culturen'. Haar huidige muziekobsessie is het creëren van een complete sound met ad libs en harmonieën, en het schrijven van lyrics. Dit eerste resultaat klinkt in ieder geval alsof daar nog meer in zit.
Elisa hoeft niet op barricades te staan of genres omver te schoppen. Ze wilt gewoon mooie liedjes maken die worden beleefd. Waarin mensen herkenning voelen. Elke noot die ze zingt, is bedoeld om te verbinden. 'Mijn buurvrouw had kanker. Ik wist dat niet. Ik was nog klein. Ik zong in de tuin en ze vond het mooi. Ze haalde er een beetje licht uit. Toen ze dat vertelde aan mijn moeder, die dat weer aan mij vertelde, werd het zaadje geplant. Dit was wat ik altijd wilde doen.'
Deze single gaat voor Elise over het terug vinden van haarzelf. Over hoe ze jarenlang luisterde naar anderen en nu haar eigen stem vind, en die volledig omarmt. Hoe mooi maar tegelijkertijd confronterend dat ook is. Zo'n overtuiging moet ook nog maar eens hoorbaar worden op de muziek die je maakt, en als het even kan de luisteraar overtuigen. Een lastige missie, waarvan het eerste deel wat ons betreft sowieso geslaagd is.