De 21-jarige is aardig in the picture sinds ze met band onstuimig de podia langsgaat. De Wereld Draait Door, Eurosonic, Grasnapolsky Festival en ondertussen maar leuke liedjes blijven schrijven. Klinkt vooral als the Pixies, wanneer Kim Deal de frontvrouw zou zijn. De gitarist zorgt voor de galmende tweede stem.
Onze collega's van The Daily Indie presenteerden afgelopen vrijdag Surfer Blood in Rotown. En daar mogen we best blij mee zijn. De band uit West Palm Beach, Florida heeft na het succes van debuut ‘Astro Coast’ aardig wat zware klappen moeten verwerken. Zo werd in een tijdsbestek van nog geen vijf jaar de zanger gearresteerd vanwege slaande ruzie met zijn vriendin, vertrok de bassist, werd de bandbus beroofd en overleed eind vorig jaar de gitarist op 27-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Gelukkig is Surfer Blood helemaal terug met het nieuwe album ‘Snowdonia’. Ze nemen de Amsterdamse Pip Blom mee op tour door Europa.
Zo komt ‘Truth’ in de buurt van the XX terwijl nieuwe single ‘I Think I’m In Love’ vooral lekker fuzzy klinkt. Baspartijen komen hard aan en maken de rauwe sound nog wat vetter. Pip voelt zich zelfverzekerd op het podium en laat zien dat er nog genoeg rockchicks rondlopen. Gaan we nog veel van horen.
Op het eerste gezicht zou je van Pip en Surfer Blood frontman John Paul Pitts niet zeggen dat ze een potje kunnen rocken. Geef ze een gitaar en ze bewijzen direct het tegendeel. Zie hem daar staan met zijn nette hemd en bootschoenen. Tijdens de eerste tonen van opener ‘Fast Jabrony’ lijkt het wel of Morrissey voor ons staat. De band heeft er zin in op de eerste dag van de tour en gaat gelijk door met nieuwe single ‘Frozen’. Met twee nieuwe leden is het belangrijk om tijdens een show meteen het goede gevoel op te zoeken. Gelukkig dat het viertal elkaar al heel wat jaren kent, want ze hebben met elkaar op school gezeten.
Surfer Blood heeft haar tegenslagen intern kunnen verwerken. Nieuw album ‘Snowdonia’ klinkt vrolijker dan de twee voorgangers. Aanstekelijke samenzang en aanvullende gitaarpartijen. Pitts zoekt zijn bandmakkers regelmatig op. Geeft de gitarist zelfs een kusje op de wang. Toch oogt hij nogal zenuwachtig richting het publiek. Meestal blijft het bij een vriendelijke ‘bedankt’ of ’We’re Surfer Blood’. Natuurlijk zijn er liefdevolle woorden richting de nieuwe vrienden van Pip Blom. Tijdens de knappe gitaarsolo’s kan de frontman zich helemaal verliezen in de muziek. Het is echter pas halverwege tijdnes gedurende ‘Take It Easy’, Pitts’ favoriete nummer, dat hij het publiek in loopt. Hij begint mensen te omhelzen en zingt passioneel met hier en daar een schreeuw de frustratie van zich af. Zie de emoties op het gezicht.
Zo veel shit meegemaakt, dat moet je ergens kwijt kunnen. Op tweede album Pythons kwam de zanger té agressief over. Nu weet hij het op een positievere manier te brengen. ‘We’ve got a new album out. I’m very proud of it.’ De titeltrack is een fraai stukje muziek van ruim zeven minuten. De Fender gitaren gaan deze keer amicaal dezelfde kant op tot er wat interessante tempowisselingen optreden. ‘Matter of Time’ is verreweg het meest aanstekelijke nummer van het vierde album en bewijst dat live ook. Afsluiten doen de heren en dame met de track waar het allemaal mee begon: ‘Swim’. Een prima slot van de show. Hopelijk komen ze nu weer wat vaker naar Nederland. Wie weet tijdens het festivalseizoen.