Het blijft verleidelijk om zoveel mogelijk metaforen die van toepassing zijn op boten te gebruiken als we een show op de V11 verslaan, maar we proberen ons in te houden. Supportact Orange Maplewood heeft hier geen boodschap aan: de gitarist heeft een snorkel op zijn hoofd gezet. Ze spelen als een band die zich aan de ene kant nog wilt bewijzen en aan de andere kant gewoon plezier heeft. Het geluid past prima bij de hoofdact: surf, garage, ontspoorde gitaren en puntige hooks. Het blijft lastig om jezelf te onderscheiden tussen al die andere bands die uit hetzelfde vaatje tappen. Wat het verschil precies maakt is lastig te zeggen, maar Orange Maplewood laat zien dat ze net zoveel lof verdienen als bijvoorbeeld die ene band uit Rotterdam die met deze sound succes heeft: Iguana Death Cult.
Hockey Dad + Orange Maplewood
Zomerse surfgarage vlak voor het einde van de winter
Alsof er een dag eerder helemaal geen storm van windkracht 10 heeft geraasd ligt de V11 keurig aangemeerd aan de Wijnhaven. Op het bovendek is er geen tafeltje meer vrij, en benedendeks zal het ruim ook goed gevuld worden. Hockey Dad is helemaal uit Australië aan komen waaien om te laten zien wie dat heerlijk zomerse album gemaakt heeft.
Als Hockey Dad het podium betreedt is het even wennen. We zijn van vier naar twee man gegaan! Als je het album ‘Boronia’ luistert wil je nog weleens vergeten dat ze echt maar met zijn tweeën zijn, maar zo in het echt ontkom je er natuurlijk niet aan. De leegte op het podium lijkt ook nog eens groter dan ze is omdat Zach en Billy zo ver uit elkaar staan. Gelukkig komt er genoeg herrie vanaf om het gat op te vullen.
De drumkit lijkt op de één of andere manier niet helemaal goed vast te staan. Hoe het komt is een raadsel, maar gedurende het optreden verschuift de basdrum steeds verder weg van de drummer. Allerlei noodgrepen worden toegepast om dit te voorkomen, maar het mag niet baten. Tot overmaat van ramp gaat er halverwege het optreden ook iets verkeerd bij de gitarist, en moeten we nog even iets langer wachten. De bassist van Orange Maplewood komt de drummer bijstaan tijdens het intermezzo. Met een tamboerijn. Hij mag de rest van het optreden blijven staan, want waarom niet? Het is een aandoenlijk gezicht, des temeer omdat door de uiterlijke overeenkomsten het net is alsof de drummer zijn jongere broertje op het podium heeft gevraagd.
Zulke fratsen zijn verder helemaal geen smet op de avond. Integendeel. De relaxte uitstraling die je associeert met de muziek straalt ook in levende lijve van de twee heren af. Waarom zouden we ons hier druk over maken? Het helpt ook dat ze naar eigen zeggen al de hele dag gratis drankjes hebben gekregen. En dan hebben we vanavond ook nog eens te maken met een gewillig publiek, dat al helemaal verkocht is door het sterke album van Hockey Dad. De uitslag van vanavond lag al vast voor hij begon. Net als bij Orange Maplewood is het lastig te omschrijven wat deze liedjes nou onderscheidt van die van soortgelijke bands. Noem het de X factor. Sommige bands hebben het, sommige hebben het af en toe. Vanavond heeft Hockey Dad het. Een memorabel optreden? Nee, maar wel een hele leuke avond.