Uitverkocht Rotown in de ban van the Amazons

In de Rotterdamse popzaal is het rond half negen aardig volgelopen. Het wachten wordt verzacht door John Maus en the Smiths. Niet echt invloeden overigens van the Amazons. Bij de vier jongens uit Reading is het meer Nirvana, Jimi Hendrix, John Bonham en de bijbehorende levenslessen van School of Rock. ‘’Stick it to the man!’’ Waarom ze zo ruig klinken komt door de drummer. Onder de naam Peers spelen frontman Matt Thompson, bassist Elliot Briggs en gitarist Chris Alderton al sinds 2010 samen. Na acht verschillende drummers komt Joe Emett erbij. Waarom? Omdat hij het hardst kan meppen.

De band begint zoals ze ooit zijn begonnen met een korte, aftastende jam dat vrij snel overgaat in het springerige ‘Stay With Me’. Denk oude Oasis en Supergrass vol vlotte riffs en een pakkend meezingrefrein. ‘’Allright!’’ Een drumbeat houdt het ritme erin en neemt ons mee naar het pulserende ‘Ultraviolet’ van eerste EP ‘’Don’t You Wanna’’. Een debuutalbum is in de maak en krijgt net als de EP, de supervisie van Flood protegé Catherine Marks, bekend van Foals en White Lies. Ook bij the Amazons hangt een gloomy sfeertje. Zeker bij laatste singles ‘In My Mind’, ‘Little Something’ en het meest recente ‘Black Magic’ maken slim gebruik van de twee gitaren. De bassist tokkelt er lustig op los, de oohooo’s en aaaahaaa’s zorgen voor bevrijding. En de drummer, ja die blijft er op los slaan. Eerste hoogtepuntje.

De zanger lijkt misschien wel op Harry Styles van One Direction, met die krullende lokken van hem, hij blijft gaan zoals een frontman hoort te gaan. Zijn twee kompanen naast hem ogen veel rustiger. Zelfs de meezingpartijen klinken ingetogen. Gelukkig is daar Matt met zijn rasperige vocalen. Een kreun en een brul waar nodig. ‘Nightdriving’ bestond al eerder, ten tijde van Peers, en zou zo van the Kooks kunnen komen. De band waarmee ze in Duitsland al voor 5000 man hebben gespeeld. Twee jaar verder en een eigen Europese tour is een feit. Knap zonder album maar logisch als je wordt opgehemeld door de BBC, NME en Independent. Albums zijn dan ook minder belangrijk als vroeger. Singles als ‘Little Something’ en ‘In My Mind’ doen de truc en creëren een buzz.

Live weet het viertal dit om te zetten in een enerverende show. Hoogtepunt dus de tandem ‘Little Something’ en ‘In My Mind’. Hoekig als de pest en heerlijk om mee te brullen. Godsamme die power moves. ‘’Take me there. Anywhere, just take me there!’’ Klasse hoe ze van full blown kunnen overschakelen naar meer ingetogen melodieën. Voor de voormalige megahit schakelt de gitarist even over op een feloranje Fender om zo terug in de woestenij van the Amazons te duiken. Opmerkelijk hoe delicaat de bassist zijn snaren bespeeld maar er toch zo’n geluidsgolf uit weet te krijgen. Voel de kloppende baslijnen tussen twee geliefden. De tweestrijd. ‘Junk Food Forever’ klinkt veel positiever. ‘’This song is about escaping, and that’s what we’re doing, thanks to you!’’

Het publiek geniet van de fijne songs. Ondanks dat drie kwart van de zaal uit mannen bestaat, gekomen voor een stevige rockshow en die ook krijgen, staan er toch veel meisjes vooraan voor de stoere maar verder verzorgde jongens. Alle vier netjes aan het water. Leuk die lach, wanneer Matt een meisje ziet meezingen. ‘’Although we have a gig tomorrow, we can hang out after the show. Meet us at the merch for a drink.’’ Sympathieke Britten die speciaal terugkomen voor een ongeplande toegift. Blijkt wel uit het feit dat de gitaren weer even in tune gebracht moeten worden. ‘Something in the Water’ blijkt vervolgens de laatste song van de avond. Net als doorbraaksingle ‘Junk Food Forever’ afkomstig van de EP ‘’Don’t You Wanna’’. Rustig opbouwend naar een laatste hoogtepunt waarin gitaren elkaar nog een keer op zoeken. Als Brothers in Arms op zoek naar het succes.